Rond Wijk bij Duurstede staan borden langs de weg. Willen motorrijders geen lawaai maken? De boodschap is duidelijk: doen we dat wel, dan gaan de mooie stuurweggetjes op slot. Eigen schuld dikke bult. Te Luid Geluid is Uit. Daarom is deze TankTasTocht dan ook zo uitgestippeld dat we de knelpunten zoveel mogelijk vermijden. Weg van Dijk en Dorp.

De waterschappen, het samen de waterwolf bevechten en temmen, vormden Nederland. Het oudste gedocumenteerde voorbeeld waarbij een waterstaatsproject in een samenwerkingsverband van lokale gemeenschappen is uitgevoerd, is de afdamming van de Kromme Rijn bij Wijk bij Duurstede in 1120. Dat stadje is dus een geknipt begin- en eindpunt voor onze Tussen de Rivierenroute.

De grote rivieren vormen van oudsher een natuurlijke grens in het landschap, gemiddeld 25 kilometer breed en 150 kilometer lang. Voor het Romeinse Rijk vormden deze rivieren de noordgrens, limes genaamd. De Romeinen wilden de gebieden van de Batavieren veroveren, maar dat plan mislukte. Zo bleven ze steken, inclusief houten uitzichttorens en uit het zonnige zuiden aangevoerde fruitboompjes, aan de rivier waar nu het water doorheen vliedt, richting zee.

De Romeinen hadden hun biezen gepakt, richting zonnige zuiden, met achterlating van hun fruitboompjes die nog steeds de rijkdom van het land Tussen de Rivieren, de Betuwe, uitmaken: kersen, aardbeien, appels en peren. Het schip van Rederij Ton Paulus (‘geen pin, alleen contant meneer!’), dat man en motor over de Lek zet, heet Spes Fortuna. Is dat niet Latijn voor Hoop en Geluk? De Kanaalweg langs de Prinses Marijkesluizen in het Amsterdam-Rijnkanaal biedt een weelderig natuurdecor, dat in het Amazonewoud niet zou misstaan. Wat een hoge bomen staan daar, echte reuzen in vergelijking met de fruitboompjes daaronder. Verderop wordt het landschap vertrouwder Nederlands: fruitplantages en knotwilgen in het Betuwse boerenland. Ooievaars pronken op hun nesten en op lantaarns boven de weg. Vizier dichthouden dus.

De Haagweg slingert door leeg boerenland. De koeien en fruitbomen hier kunnen moeilijk aanstoot nemen aan zo’n motorrijder. Hier en daar zigzagt de route kort over een provinciale weg, dan duikt hij weer landelijker paden in. Huizenhoge heggen, keurig recht geschoren, moeten nieuwsgierige blikken weren, of potentiële fruitdieven, of gewoon de wind. Hier buiten de geijkte dijkroutes is het Land Over de Rivieren een verbazingwekkend mooie wereld, met nog geen kip op de weg. Hier en daar een slaperig dorpje, zoals Ingen. De Waaiweg slingert de motor een stukje Rijnbanddijk op, dat mag hier, hoog boven het land. Dan snel rechtsaf, een ruig ogend uiterwaardenlandschap in, waar knotsen van bomen tot over hun enkels in het water staan. Of zijn het hun knieën?
Tussen de bomen rookt de schoorsteen van een baksteenfabriek, een witte molen staat zomaar historisch verantwoord mooi te wezen in het groen. Na de waterzuiveringsinstallatie moeten we toch droog over de volgende rivier zien te komen. De Prins Willem Alexanderbrug haalt het net niet bij de Salazarbrug van Lissabon. Maar het is wel een fraai stukje infrastructuur over een, na de Lek, verrassend brede Waalrivier.

Aan gene zijde, op de andere oever, zet het patroon zich moeiteloos voort. Zodra borden naar drukte wijzen, duikt de route de andere kant op, over smalle landwegen met hoge bomen erlangs. Bedankt voor de schaduw en weg van het verkeer op de horizon. Verkeersdrempels zijn hier echt een zeldzaamheid. Pompstations en eetgelegenheden trouwens ook. Een gewaarschuwd motorrijder vertrekt met volle tank en een 12-uurtje aan boord van tanktas, topkoffer of rugzak. Pas bij Appeltern doemen er weer tekenen van onze georganiseerde samenleving op. Slagbomen reguleren de in- en uitgang van de Tuinen van Appeltern, inclusief theetuin, Pannekoekenhuis ’t Sprookjeshof glijdt voorbij. En daar doemt het kampement rond het waterrecreatiegebeuren van Moeke Mooren en de Gouden Ham op. De Romeinen zouden wel even aan hun kalotjes krabben bij het zien van al die vaartuigen en chalets keurig in het gelid. Hebben die woeste, ontembare Batavieren dan toch nog manieren geleerd?

Steeds maar richting zuiden. Nou moet je nog de Maas over. Dat lukt zonder brug dankzij het pontveer tussen Ooijen en Alphen, of andersom, als je van zuid naar noord rijdt. ‘Welkom in Brabant’ staat er op een bord langs de dijkweg. De Oijense Benedendijk is toch maar mooi in deze route geslopen. Er is een hoop te genieten, stilletjes en zachtjes aan, in de bochten op de hoge dijkweg. Wat een feest dat we hier zomaar mogen rijden, zonder boze buurtbewoners met rieken en dorsvlegels op de weg. Voor zo’n grote landbouwmachine gaan we natuurlijk graag even de berm in, een opgestoken hand is onze dank. Geen middelvinger. Zo kan het dus ook. Een volgend pontveer brengt man en motor over de Maas terug in Gelderland, daar via Rome (jawel, jawel!) weer naar het noorden, over de Waal en uiteindelijk weer de Lek. En daar doemt de stadswal van Wijk bij Duurstede alweer op. Deze Beermuur beschermt Wijk bij Duurstede al eeuwen tegen waterwolf en vijanden die het op onze roomblanke kazen hadden gemunt. Snode Spanjolen, Habsburgers, Fransozen en de Vikingen, wier schuld het is dat Dorestad in verval raakte, zo wordt er in duistere havenkroegjes onder de dijk nog altijd gemopperd. Dat mag, zolang ze motorrijders er maar buiten houden.