We starten deze route in het voormalige Kathaarse bolwerk Montreal, bezet sinds de bronstijd. De stad had ook een sterke Romeinse invloed, hoewel de stad zich vooral in de middeleeuwen ontwikkelde, na de bouw van een kasteel.
De Collegiale St.Vincent domineert nu de stad en is gebouwd op de plaats van het oude kasteel.
In 1209 werd Montréal ingenomen en verwoest door de troepen van Simon de Montfort tijdens de kruistocht tegen de Albigenzen, een meedogenloze campagne om het gebied te verlossen van de Kathaarse religie.
Na het beleg werd de Heer van Montréal opgehangen, zijn zuster in een put gegooid, 80 van zijn ridders geëxecuteerd en tot 400 Katharen verbrand.
Vroeger was Montréal een belangrijk centrum voor de productie van buskruit, maar tegenwoordig is het veel vrediger.

Als u Montreal verlaat, passeert u het kleine stadje Villeneuve-les-Montreal, dat dateert uit 888. Een groot deel van het huidige dorp werd gebouwd door een burgerlijke kathaar en is een van de zeventien cirkelvormige dorpen van de Aude.
De rit door het vruchtbare glooiende landschap van het oude 'County of Razes' is te herkennen aan de vele dorpsnamen die nog steeds de oude naam dragen.

Het graafschap Razès was een feodale jurisdictie in Occitanië, ten zuiden van het graafschap Carcassonne, in wat nu Zuid-Frankrijk is. Het werd gesticht in 781, na de oprichting van het koninkrijk Aquitanië.

Later nader je het Château de Lagarde, een kasteelruïne in de Ariège. Na de kruistocht tegen de Albigenzen werd het kasteel overgedragen aan de familie Lévis-Mirepoix. Het kasteel onderging een grote transformatie in de XVIIe eeuw, voordat het tijdens de Franse Revolutie volledig werd verwoest.
Tegenwoordig is het vaak het toneel van vele historische gebeurtenissen, middeleeuwse dagen, vuurwerk en motorrally's.
Recentelijk was de Mototrail Cathar, een driedaagse avontuurlijke fietsnavigatierally.

Het versterkte dorp Camon, bijgenaamd "Klein Carcassonne", ligt rond een oude benedictijnenabdij en is een van "de mooiste dorpen van Frankrijk".
De oorsprong van de abdij gaat terug tot 923 en mogelijk eerder, maar de oorspronkelijke abdij en het dorp werden samen met Mirepoix en vele andere dorpen in de omgeving in 1289 verwoest toen een natuurlijke dam het begaf.
Het dorp werd in de 14e eeuw tijdens de Honderdjarige Oorlog herbouwd in de stijl van een koninklijk fort, inclusief een gekanteelde verdedigingsmuur die de kerk en de abdijgebouwen omringde, maar niet het dorp.
Tot de juweeltjes die u kunt verkennen behoren de Klokkenpoort (Porte de l'Horloge), de wallen van het Hoge Huis (Maison Haute), het abdijkasteel en de 16e-eeuwse kerk en schatkamer.
Camon, ook bekend als "het dorp van de 100 rozenstruiken", staat elk jaar in mei in bloei met een veelheid aan rozen. De rozenstruiken werden aan het dorp gegeven door wijnbouwers die rozen gebruikten als een vroegtijdig waarschuwingssysteem tegen ziekten van de wijnstokken, aangezien de rozen als eerste zouden worden aangevallen, waardoor de wijnbouwers de kans kregen actie te ondernemen om de wijnstokken te beschermen.
Dit prachtige gezicht wordt geëerd met een jaarlijks rozenfestival op de derde zondag van mei.

Vanaf Camon volgt u de loop van de rivier Le Grand Hers naar het bastidestadje Chalabre. Bastidesteden werden gebouwd als de ‘nieuwe steden’ van de 13e eeuw, ontworpen om zowel defensief sterk te zijn als om de door oorlogen geteisterde regio’s te regenereren. Ze voldeden aan een zeer onderscheidend ontwerp: een centraal plein volgens een rasterpatroon, waar de straten naar buiten stralen en waar het centrale plein, het middelpunt van het stadsleven, decoratief is voorzien van arcaden, vaak met een vrijstaand, overdekt marktgedeelte.
Het oorspronkelijke middeleeuwse dorp kreeg in 1279 te maken met ernstige overstromingen, en het werd noodzakelijk geacht om het niveau van de huizen die grenzen aan de drie rivieren (L'Hers, Le Blau en Le Chalabriel) die samenkomen in de zuidwestelijke hoek van de rivier, te 'verhogen'. dorp
De bastidemuur heeft allang plaatsgemaakt voor de weg die rond het centrale deel van de stad loopt.

In Puivert ligt het 12e-eeuwse Château de Puivert, een zogenaamd Katharenkasteel.
Tegenwoordig is het kasteel een semi-geruïneerde toeristische bestemming. De functies van het kasteel waren militair: het bood een uitkijkpost en verdediging, in tegenstelling tot veel gebouwen uit die tijd die religieuze doelen hadden.
Het kasteel, dat uitkijkt op Puivert, behoorde vóór de kruistocht tegen de Albigenzen toe aan de Congost-familie.
Deze heren beoefenden het katharisme (onorthodox christendom) en werden beschuldigd van ketters.
In 1210 werd het kasteel drie dagen lang belegerd door het leger van Thomas Pons de Bruyère, luitenant van Simon de Montfort.
Vervolgens werd het kasteel van Puivert eigendom van de noordelijke baronnen.
Het enige dat overblijft van dit oudere kasteel zijn een paar delen van de muur in het oosten.
Aan het begin van de 14e eeuw werd ten oosten van het oude kasteel een nieuw kasteel gebouwd en het best bewaarde element is de vierkante donjon.
De overblijfselen van het oude kasteel zijn nog steeds zichtbaar, hoog op de heuvel, als je de stad verlaat.

Het historische verleden van Belesta in de 15e eeuw draait om de Heer van Audou, een vurige hugenootse kapitein uit de familie Lévis de Mirepoix.
Het kasteel is te zien in het centrum van het dorp en de ruïnes van het zusterkasteel van Amont, waar het garnizoen was gehuisvest, aan de andere oever van de rivier de Hers.
Een kleine afwijking van de hoofdroute brengt je naar de Fontaine de Fontesorbes, naar verluidt de meest spectaculaire intermitterende fontein ter wereld.
Hoewel de fontein het grootste deel van het jaar voortdurend stroomt, kan deze in perioden van laag water plotseling onderbroken worden door een fenomeen van ritmische en regelmatige variaties van de stroming.
De volledige cyclus duurt ongeveer 60-90 minuten.
Het onderbroken worden van de fontein is nooit volledig verklaard, omdat duikers er nooit in zijn geslaagd de sifon te identificeren die het fenomeen veroorzaakt.
De legende: de grot, nu afgesloten, gaf toegang tot een weelderige residentie waar de Encantados woonden, feeën die bij het vallen van de avond hun was wasten in de lente, met gouden kloppers....
Wereldwijd zijn minder dan dertig intermitterende verschijnselen geïdentificeerd.

Als je Belesta verlaat, klim je naar de 898 meter hoge Col de la Croix des Morts (kruis van de doden) om op de weg te komen door het hooggelegen Plateau de Sault, dat op 850-1300 meter ligt.
Op de Col de Marmare vertraagt het tempo terwijl je over de kleinere D2 navigeert die de contouren hoog boven de Ariège-vallei volgt naar Tarascon-sur-Ariège.
Onderweg passeer je onder een merkwaardig uitziend kabelbaansysteem dat wordt gebruikt om talk van de hooggelegen steengroeve naar de verwerkingsfabriek op de bodem van de vallei te brengen.
De grote talkgroeve van Trimouns, opgericht in 1905, is de grootste talkgroeve in de open lucht ter wereld en ligt op 1800 meter hoogte boven de Axe-vallei in het departement Ariège.
Het produceert 400.000 ton talk per jaar.
De talklaag bij Trimouns werd 300 miljoen jaar geleden gevormd in een breuk tussen twee rotsmassa's. De exploitatie van talk begon hier pas in het begin van de 19e eeuw.
De zachte, witte steen werd gemalen in korenmolens en het resulterende talkpoeder werd naar Toulouse gebracht om te worden verkocht aan drogisterijen en apothekers.
Tot 1860 werd het vervoerd met muilezels (het hoogteverschil bedraagt 1000 meter tussen de steengroeve en het dorp dat 15 km verderop ligt). In 1888 begon de mijnbouw op meer georganiseerde schaal en werden ossenkarren gebruikt.
Het transporteren van materiaal vanuit de steengroeve naar de verwerkingsfabriek in de vallei in het dorp Luzenac maakt de operatie ongebruikelijk; de locatie beschikt hiervoor over een kabelbaansysteem.
De wegen die naar de locatie leiden, zijn eenvoudigweg niet geschikt voor regelmatig vervoer door de starre of gelede dumptrucks van de steengroeve.
Het bestaande kabelbaansysteem werd in de jaren zeventig geïnstalleerd, maar was voor die tijd zeer vooruitstrevend: het beschikt over een dynamo die ongeveer 80% van de energie levert die nodig is voor de steengroeve.
De steengroeve zelf is een grandioos schouwspel - alles is gigantisch; op enorme terrassen ontrafelen, extraheren, sorteren en transporteren enorme machines de talk met de toppen van de Pyreneeën op de achtergrond.
Er is één rondleiding per dag van half mei tot half oktober - informeer bij het VVV-kantoor in Ax-les-Thermes.

Genesteld in het hart van de valleien van de Pyreneeën van de Ariège, is de stad Tarascon-sur-Ariège al van ver te zien met zijn Castella-toren die sinds de 18e eeuw op de rots staat.
Dit mooie stadje, begrensd door twee rivieren, de Ariège en de Vicdessos, is de toegangspoort tot de Haute-Ariège.
De Castella-toren werd gebouwd op de plaats van de oude middeleeuwse donjon, die rechthoekig van vorm was. Het werd in de 18e eeuw gebouwd na de sloop van de zogenaamde Foix-poort, waarvan veel materialen, met name de bel en de klok, voor de constructie werden hergebruikt.
In de Toren heeft men nu het beste zicht op de omgeving.
De perfecte ligging tussen de valleien van de Ariège, een echt commercieel kruispunt in de Middeleeuwen, wekte veel afgunst tijdens de godsdienstoorlogen die de huidige stad vormden.
Kort nadat je Tarascon hebt verlaten, ga je de Vicdessos-vallei binnen en arriveer je in Naiux, waar je de Grotte de Naiux (grot van Niaux) vindt.
Deze grotten behoren tot de laatste versierde grotten die nog open zijn voor het publiek.
Het systeem van de Niaux-grot is complex en heeft een totale lengte van meer dan 14 km aan ondergrondse gangen en kamers. Niaux bevat talloze verschillende gebieden en galerijen met zorgvuldig getekende en levendige muurschilderingen uit de Magdalena-periode, tussen 17.000 en 11.000 jaar geleden.
De grotten zijn van februari tot oktober elke dag geopend.
Rondleidingen door de grotten zijn beschikbaar en moeten vooraf online worden gereserveerd, aangezien het aantal beperkt is.
**Als u ervoor kiest om de grotten te bezoeken, reken dan op 2 uur. (dit is niet verwerkt in de routetijden)**

Als u Naiux verlaat, begint u aan de lange klim van 1100 meter naar de Dam en Etang de Soulcem, waarbij u onderweg de mooie Cascade de Auzat passeert.
Controleer het bord bij de Cascade, want in de winter (vanaf november) kunnen de laatste 10 km gesloten zijn vanwege sneeuw, omdat dat deel van de route pastoraal is en niet sneeuwvrij is.
De Étang de Soulcem ligt op een hoogte van 1570 meter en wordt gebruikt voor waterkracht, waarbij 62 GWh/jaar wordt opgewekt.
Het meer werd gevormd na de bouw, door Électricité de France (EDF), van een dam aan de noordkant van de Vicdessos-vallei in 1980–1983.
Het water van het meer is vaak prachtig blauw, net als bij ons laatste bezoek in oktober 2023.
Na het meer kom je aan het einde van het asfalt en het einde van de route bij een kleine schilderachtige parkeerplaats en picknickplaats.
Neem plaats en geniet van een welverdiende rust in een rustige omgeving.
De plaatselijke toeristeninformatie waarschuwt voor de voorzorgsmaatregelen voor het omgaan met beren!, hoewel uit een recent onderzoek blijkt dat er slechts 64 beren in de Pyreneeën voorkomen, dus het is onwaarschijnlijk dat u er zelfs maar één ziet.
De kans is veel groter dat je marmotten ziet, die niet zo intimiderend zijn.