"Hasta la vista" is een Spaanse uitdrukking die letterlijk vertaald "tot het zien" betekent. Het wordt gebruikt als afscheidsgroet en betekent zoveel als "tot ziens", "tot later" of "vaarwel". De routes onder de paraplu Hasta la Vista hebben gemeen dat ze alle richting Spaanse zon gaan en onderweg je de (bijna) vergeten bezienswaardigheden weer tegenkomt, je herinneringen opfrist en het plezier doet herleven.

Espalion is een levendig dorp, gelegen tussen de twee bruggen over de Lot. Je ziet daar de voormalige leerlooierijen in hun karakteristieke huizen, "calquières" genoemd, met houten balkonen en stenen waarop vroeger de huiden gereinigd werden. De Oude Brug van roze zandsteen uit de 11de eeuw geeft nog wat extra charme aan de locatie. Maar de verrassing komt vooral door de aanwezigheid van een Musée du Scalphandre. Dit museum, dat wat vreemd aandoet in dit ruige gebied van de Lot, toont zeldzame duikerpakken. Dat kwam door een gepatenteerde uitvinding om autonoom te kunnen duiken. Het uittesten ervan gebeurde in de Lot.
De stad Espalion wordt gedomineerd door het kasteel van Calmont d'Olt, waar je langs rijdt op zoek naar een tankstation.

Vandaag de dag is het indrukwekkende kasteel opengesteld voor bezoekers. Naast de rondleidingen worden er ook allerlei demonstraties gegeven, zoals een demonstratie boogschieten. Een bezoekje aan kasteel Calmont d’Olt is erg leuk voor zowel jong als oud. Vergeet tijdens het bezoek vooral niet te genieten van het prachtige uitzicht over de omringende omgeving!

Vlak voor de afslag naar Bozouls zie je een mogelijkheid om te tanken. Maak er gebruik van, want in het volgtraject zijn de tankmogelijkheden zeer beperkt.
Het dorp Bozouls, hooggelegen op de klifrand boven een bergstroom, ligt in een natuurgebied dat op z'n minst indrukwekkend genoemd kan worden. Een machtig ravijn in de vorm van een hoefijzer met een diameter van bijna 400 meter, en een diepte van 100 meter, kan je bewonderen vanaf het terras op het gemeenteplein. Een duizelingwekkend uitzichtpunt!

Op weg naar het zuiden tuf je door de uitlopers van de Causses, Hier zijn nauwelijks grote plaatsen te vinden, vanwege het onherbergzame karakter van het landschap.
Het kasteel van Montrozier en het oude dorp domineren de vallei van de Aveyron. Je vind hier het Provinciaal Archeologisch Museum. Het geheel vormt een aardig geheel. Het kasteel (begin 17e eeuw) is privé-eigendom, maar is van buitenaf te bekijken. De brug over de rivier de Aveyron stamt uit de 15e eeuw.

Het langwerpige Lac de Villefranche-de-Panat maakt deel uit van een vernuftige elektriciteitscentrale. Het water dat op het granietplateau van Lévézou valt en ongehinderd in de Viaur en de Tarn stroomt, wordt opgevangen en gebruikt door de elektriciteitscentrales van nabij. Het water van de rivieren wordt in het iets verder gelegen stuwmeer Lac de Paraloup gepompt, vanwaar het via een 10,8 km lange stalen tunnel naar de elektriciteitscentrale van Alrance en het meer stroomt. Vanuit dit meer zijn tunnels gegraven naar het Lac de Saint-Amans, waar het water 461 meter verticaal naar beneden stort naar de elektriciteitscentrale van Le Pouget aan de Tarn. Al met al een waar, maar helaas grotendeels ondergronds spektakel.

Het wordt langzamerhand tijd voor koffie. Een mooi plekje hiervoor is Brousse-le-Château. Het ligt op de plaats waar de rivier Alrance samenkomt met de Tarn. Het dorp heeft zijn bestaan dan ook te danken aan deze strategische ligging want dit is één van de weinige plekken waar je de rivieren kon oversteken. In de tweede helft van de middeleeuwen werd er tol geheven.
Zoals de naam van het dorp doet vermoeden heeft het een kasteel. Wat is een Frans dorp zonder zo’n antiek militair gebouw! Het kasteel van Brousse-le-Château stamt uit het begin van de elfde eeuw en is voor een groot deel nog intact en is nu een museum. In het dorp zelf ligt een gotische brug over de Alrance, de Vieux Pont. Deze is in 1366 gebouwd. Naast het kasteel heeft Brousse-le-Château ook nog een interessante kerk. Deze is uit de vijftiende eeuw en is zeer robuust gebouwd.
Bij de plaatselijk horeca is koffie te krijgen.

In deze regio van de Causses ligt het Parc Naturel Regional du Haut Languedoc, Een van de opvallende kenmerken van dit Parc zijn de grote kuddes schapen die hier rondtrekken. Het Lacauneschaap is een schapenras afkomstig uit Lacaune, in het zuiden van Frankrijk. De schapen worden vooral gehouden voor de melk en spelen een belangrijke rol bij de productie van Roquefort-kaas. Het gaat door een groen landschap met weilanden. Wat je hier verder veel ziet zijn zogenaamde Statue-menhirs, stenen die in de prehistorie zijn opgericht en nu nog altijd verspreid over het landschap staan.

Lacaune is een klein stadje op ongeveer 600 meter hoogte. Je vindt er onder meer een thermaal bad, Dit eeuwenoude kuuroord, dat eigenlijk Lacaune-les-Bains heet, herbergt talloze schatten, merkwaardige bezienswaardigheden en traditionele kennis die zeker een bezoek waard zijn. De Peyro Levado (het grootste menhirbeeld van Europa), de fontein van Pisseurs, de Calmelstoren en natuurlijk de authentieke lokale charcuterie. Lacaune is een lust voor het oog en de smaakpapillen en een onmisbare stop tijdens je reis zuidwaarts. Een goede keuze om hier te lunchen.

Na de lunch wordt het genieten van het parcours. Doordat de natuur zijn gang kan blijven gaan en hier weinig bevolking leeft, bieden de wegen nog veel uitdagend rijcomfort. De smalle en kronkelige wegen zijn aangenaam te rijden met, goed asfalt.

Brassac heeft twee mooie bruggen over de Agout en een klein kasteeltje uit de 17e eeuw. Eigenlijk zou Brassac zelf onopgemerkt blijven door bezoekers als er niet één belangrijk monument in de stad was: de oude brug over de rivier de Agout. De stenen brug dateert uit de 12e eeuw en bestaat uit twee grote en twee kleinere bogen. De brug zelf is geplaveid met kasseien en heeft passeerplaatsen in de wanden. De brug is alleen toegankelijk voor voetgangers. Een folder, verkrijgbaar bij het VVV-kantoor in het gemeentehuis, leid je door de smalle straatjes aan beide oevers van de Agout. Bij elke halte kan je met behulp van diverse panelen het heden en verleden van dit middeleeuwse dorp bewonderen.

Het dorpje Ferrières aan de noordoostelijke grens van de Sidobre bestaat uit een verspreid aantal gehuchten langs de kleine vallei van de Fierralgues. Een enorm kasteel beheerst hier de vallei van de Agout. Het indrukwekkende hoofdgebouw uit de 11e en 13e eeuw wordt geflankeerd door drie torens. Dit kasteel heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van het protestantisme, omdat de protestanten hier in de 16e eeuw bescherming kregen. Later in de l8e eeuw heeft het ook nog dienst gedaan als staatsgevangenis en daarna als bolwerk van de revolutionairen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hierin het Musée du Protestantisme van de Haut-Languedoc is ondergebracht. Het Maison du Luzhier dat ook in dit kasteel is gevestigd, bevat een atelier waar allerlei snaarinstrumenten worden gemaakt.

Even voor Castres, kom je door het granietmassief van Le Sidobre. In het dorp Lacrouzette bij het Maison du Sidobre, kan je met een gids mee om het gebied te verkennen, maar ook op eigen gelegenheid. Miljoenen jaren zijn nodig geweest om het water te laten doorsijpelen en erosie te laten veroorzaken, waardoor een rotslandschap met danteske vormen werd uitgehouwen. Schuddende stenen, steenrivieren, stapels rotsen, door de regen gevormde stenen, begroeten je op elke hoek van het pad. Bij Lacrouzette vormt de Peiro Clavado, de 'gespijkerde steen' een enorme monoliet op een piepklein voetstuk. De Chaos de la Resse is ongetwijfeld de meest indrukwekkende steenhoop, die je je herinneren zult. Het is een puinhelling van graniet, die de bedding van een oude rivier heeft gedempt, de wilde loop ervan te hebben versteend. Midden in het massief laat het intense blauwe Lac du Merle een hoeveelheid bruine, gebochelde rotsen vrijkomen. Een dierbeeldhouwer zou niet beter de omtrek en de kop van een gans hebben kunnen afbeelden bij de Roc de l'Oise.

Dan is het nog maar een klein stukje naar Castres, een plaats gesticht door de Romeinen en later een vrijhandelsplaats, waar de stad sterk van profiteerde. De kerk Saint-Benoît, ooit de kathedraal van Castres en tegenwoordig de belangrijkste kerk van Castres, dateert slechts uit de 17e en 18e eeuw. Het stadhuis is gevestigd in het voormalige bisschoppelijk paleis, ontworpen in de 17e eeuw door Jules Hardouin-Mansart (de architect van Versailles) en met tuinen ontworpen door André Le Nôtre (de ontwerper van de tuinen van Versailles). De romaanse toren ernaast (Tour Saint-Benoît) is het enige overblijfsel van de voormalige benedictijnenabdij. De stad bezit enkele oude herenhuizen uit de 16e en 17e eeuw, waaronder het Hôtel de Nayrac, uit de Renaissance. Casters heeft ook het beroemde Goya Museum, opgericht in 1840, met de grootste collectie Spaanse schilderijen in Frankrijk. In 1954 werd ook een Jaurès Museum geopend in het huis waar verzetsheld en vredesactivist Jean Jaurès in 1859 werd geboren.
Met name het historische centrum van deze plaats is leuk om te bezoeken. De combinatie van de oude, smalle straatjes en vele winkeltjes en terrasjes zorgt er voor dat je hier gerust je dag kunt afsluiten met een drankje.