Deze 2e route op Tasmanië, start je bij de North East B&B, waar je, indien nodig, direct na vertrek even kunt tanken en wat boodschappen kunt doen. Na een kleine 6 KM kom je op een gravel weg, de Old Waterhouse Road, je blijft gedurende 26 KM op deze weg. Je kunt ook kiezen om deze weg over te slaan, sla dan de punten 2 t/m 5 over. GA dan vanuit Scottsdale naar Bridport en vervolgens naar Waterhouse. Dit is het enige stuk gravel weg in deze route, je blijft een groot deel van de route op de Tasman Highway, deze weg vormt een verbinding tussen Hobart en Launceston, maar verloopt via de oostkust en is daarom twee keer zo lang als de directe route via de Midland Highway. De Tasman Highway is 410 kilometer lang. Van oudsher is de Midland Highway de hoofdweg tussen Hobart en Launceston. De Tasman Highway is vernoemd naar de Tasman Sea waar het langs loopt, de Tasman Sea ligt tussen Tasmania en Nieuw-Zeeland. De weg heeft hoofdzakelijk een belang voor de dorpen op de route, en enigszins voor het toerisme.

Al rijdend genieten van de omgeving en de dorpjes waar je doorheen komt, stop eens in enkele dorpjes om wat foto's te maken en eventueel wat te eten en/of drinken, het is gewelding om de lokale bevolking te leren kennen. Ook passeer je ontelbare rivieren en kreeken, enkele zijn aangemerkt in de route. De route maakt een mooie lus langs Fingal, Avoca, Rossarden en Mangana, waar je om een drietal parken, Castle Cary Regional Reserve, Sawpit Ridge Regional Reserve & Pepper Hill Regional Reserve rijd. Het eerste gedeelte vanaf Fingal, blijf je de spoorlijn volgen tot Avoca. In Avoca is het tijd om te lunchen, ook tanken is hier mogelijk. Nadat je de lus om de parken gerden hebt, kom je weer in Fingal, ook daar weer even tanken, want dit is de laatste mogelijkheid voor het eindpunt van de route. Je moet nog 50 KM afleggen voordat je op het eindpunt bent.

Eenmaal op het eindpunt aangekomen, kunnen je zittend in je jacuzzi genieten van een drankje en een geweldig uitzicht over de Tasmanzee.

Info Tasmanië

Tasmanië was het grootste deel van de afgelopen 100.000 jaar verbonden met het Australische vasteland. Daardoor werd het waarschijnlijk vrij snel bevolkt na de aankomst van de eerste ontdekkingsreizigers in Australië. De eerste Australiërs zouden reeds 60.000 jaar geleden op het continent kunnen zijn aangekomen. Tasmaniërs zagen eruit als donkere Afrikanen. Ze waren vrij groot: de mannen waren gemiddeld 1,63 tot 1,70 meter, maar sommigen waren tot 2 meter lang. De oudste archeologische vindplaatsen van het eiland zijn de Warreengrot, naar schatting 34.790 jaar oud, en de Parmerpar Meethaneergrot die tussen 44.200 en 34.000 jaar oud is. De stenen werktuigen van de Tasmaniërs waren vrij primitief in vergelijking met die van andere moderne mensen. Het eiland raakte ongeveer 8.000 jaar geleden opnieuw gescheiden van het vasteland. Dat maakte nadien nog een aanzienlijke ontwikkeling door, terwijl op Tasmanië sommige technieken, zoals die van werktuigen met heft, zelfs verloren gingen. De Tasmaniërs leefden als jagers en verzamelaars. Ze waren, naargelang de schatting, met tussen de 3.000 en 10.000 mensen. Er leefden verschillende stammen die regelmatig onderling oorlog voerden. De Tasmaniërs maakten zoals mensen elders kunst, onder andere rotskunst.

De gouverneur van Nederlands-Indië, Antonie van Diemen, gaf Abel Tasman opdracht voor een ontdekkingsreis naar het vasteland van Australië. Op zijn reis ontdekte Tasman het later naar hem vernoemde eiland op 24 november 1642. Hij noemde het naar zijn opdrachtgever: Van Diemensland. Aan het einde van de 18e eeuw koloniseerden de Engelsen het eiland en brachten er Engelse en Ierse gedeporteerden onder. Nadat deze deportaties vanuit Engeland werden stopgezet, veranderden de Vandiemenslanders de naam van het eiland op 1 januari 1856 in 'Tasmanië', naar zijn Nederlandse ontdekker. De hoofdstad Hobart is, na Sydney, de oudste stad van Australië. In 1803 kondigde de Engelse gouverneur, John Bowen, de krijgswet af. De oorspronkelijke Tasmaniërs (Aboriginals) werden tot 1830 bijna volledig uitgeroeid. Er leven geen rechtstreekse afstammelingen van Tasmaniërs meer, enkel nog mensen die afstammen van vrouwelijke Tasmaniërs en Europeanen. De laatste volbloed Tasmaanse, Trucanini, stierf in mei 1876. Hoewel het eiland de kleinste deelstaat is, zijn er ongeveer 500 zelfstandige beschermde gebieden, met een totale oppervlakte van 40% van de landoppervlakte van Tasmanië. Zo wordt de Styxvallei bedreigd door houtkapbedrijven en worden ook veel andere natuurgebieden die niet beschermd zijn, bedreigd met totale vernietiging. Desalniettemin staat de Tasmaanse wildernis qua natuur en cultuur op de Werelderfgoedlijst.

Op Tasmanië komen twee soorten roofbuideldieren voor. Zo is het eiland de enige plek waar de Tasmaanse duivel nog rondloopt, een 60 cm lang, vleesetend en zwart-wit gekleurd buideldier, bekend om zijn grote vraatzucht en wreedheid. Sinds eind 20e eeuw neemt het aantal Tasmaanse duivels zienderogen af. Dit is het gevolg van o.a een tumorziekte. Een ander roofbuideldier dat hoofdzakelijk op Tasmanië wordt aangetroffen, is de gevlekte buidelmarter, een buidelmarter van gemiddeld 35 cm lengte met een wit gevlekte, lichtbruine kleur. Tot begin jaren 30 van de 20e eeuw was Tasmanië ook het enige gebied waar de buidelwolf (of Tasmaanse tijger) zich nog ophield, maar het laatste exemplaar van dit eveneens tot de roofbuideldieren behorende dier stierf in 1936 in de dierentuin van Hobart. Tasmanië herbergt nog een aantal andere dieren die nergens anders (meer) voorkomen. De Pseudomys higginsi is een ongeveer 13 cm groot knaagdier, dat vooral in de hoger gelegen bossen leeft. De roodbuikpademelon is een bruinachtige kangoeroe van zo'n 60 cm hoogte die alleen nog op Tasmanië rondspringt. De Tasmaanse borstelstaartkangoeroerat is een ruim 30 cm lange, bruingrijze kangoeroerat die slechts Tasmanië nog als leefgebied heeft en zich 's nachts en op de grond voortbeweegt.

De Tasmaniërs waren de inheemse bevolking van de Australische deelstaat Tasmanië. Vandaag de dag worden ze echter als uitgestorven beschouwd daar er geen volbloed-Tasmaniërs meer zijn. Het volk verdween (dit door moorden en Europese ziektes) in de jaren na de Europese kolonisatie van Tasmanië. De laatste volbloed-Tasmaniër, een vrouw genaamd Truganini, stierf in 1876.
De nakomelingen van de Tasmaniërs leven nog altijd in Tasmanië, maar veel van hun originele cultuur en taal is verloren gegaan. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw wordt echter geprobeerd deze cultuur weer nieuw leven in te blazen.