Ook in de 7e route op Tasmanië, is het raadzaam om wat eten en drinken voor onderweg mee te nemen. Er is een supermarkt in de buurt van het hotel. De route gaat vooral door een mooie groene, rustige omgeving waar je je bijna alleen op de wereld zult voelen. De eerste stop bij het Ocean Beach and Henty Dunes uitkijkpunt, zul je je ogen weer uitkijken en de mooie beelden vastleggen op camera. Het eerste kleine stadje wat vervolgens op je route ligt is Zeehan. Dit stadje heeft ongeveer 890 inwoners. Zeehan is een van de meest westelijke stadjes van Tasmanië. De dichtstbijzijnde meer dichtbevolkte plaats is de stad Rosebery. Buiten dat je hier wat kunt drinken, kun je ook even door de De Spray Tunnel wandelen. De tunnel is ingegraven in de bodem van een heuvel en heeft de ongebruikelijke vorm van een sleutelgat, ongeveer 3 meter hoog, 2,2 meter breed en 100 meter lang. Het was uitgehouwen zodat erts uit een mijn kon worden verplaatst. Door de tunnel dwalen is erg leuk. De duisternis binnenin maakt het moeilijk om iets voor je te zien, zo niet voor de glimwormen die uit het plafond schijnen. Aan het einde vind je overblijfselen van gebouwen en verlaten ketels - een flashback naar een lange mijngeschiedenis.

Je vervolgd je weg en via de Reece Dam, de Reece Power Station is een conventionele waterkrachtcentrale. Zowel de krachtcentrale als de dam zijn genoemd ter ere van Eric Reece, de premier van Tasmanië tussen 1958 en 1969 en opnieuw tussen 1972 en 1975. De krachtcentrale werd in gebruik genomen in 1986 en 1987. De rit over de dam is uniek en biedt prachtige uitzichten van de omliggende gebieden en de Dammuur. Ook aan de Pieman road, ligt het Whaleback uitzichtpunt, dit biedt uitzicht over de heuvels van westelijk Tasmanië. Het is een zeer korte wandeling van ongeveer 120 meter vanaf een parkeerplaats aan de Pieman Road.

Verderop op je route ligt het plaatsje Waratah. Met ongeveer 250 inwoners is Waratah een van de kleinere steden. Op ongeveer 609 meter boven zeeniveau is Waratah een van de hoger gelegen stadjes in Tasmanië. Waratah ligt aan de rivier de Waratah. De dichtstbijzijnde meer dichtbevolkte plaats is het dorp Tullah. Als 1e ga je even tanken en vervolgens kun je het Waratah Museum en Kenworthy's Stamper Mill bezoeken. De stad was ooit de thuisbasis van de rijkste tinmijn ter wereld, en je kunt de verhalen ontdekken over pioniersmoed en ondernemersgeest die een bloeiende gemeenschap hebben gecreëerd. Kenworthy's Stamper Mill is een indrukwekkende tentoonstelling van werkende machines die werd verplaatst van Mt Bischoff naar het centrum van de stad. Dan even lunchen en wat foto's maken van de waterval voordat je Waratah weer achter je laat.
Wat volgt is een eindsprint van ongeveer 70 km, waar je onderweg nog even van het uitzicht kunt genieten over Savage River. Dit is een klein Australisch mijndorpje aan de westkust van Tasmanië.
Op het eindpunt het je de keus waar je gaat overnachten: hotel of tent? Aan jou de keus!

Info Tasmanië

Tasmanië was het grootste deel van de afgelopen 100.000 jaar verbonden met het Australische vasteland. Daardoor werd het waarschijnlijk vrij snel bevolkt na de aankomst van de eerste ontdekkingsreizigers in Australië. De eerste Australiërs zouden reeds 60.000 jaar geleden op het continent kunnen zijn aangekomen. Tasmaniërs zagen eruit als donkere Afrikanen. Ze waren vrij groot: de mannen waren gemiddeld 1,63 tot 1,70 meter, maar sommigen waren tot 2 meter lang. De oudste archeologische vindplaatsen van het eiland zijn de Warreengrot, naar schatting 34.790 jaar oud, en de Parmerpar Meethaneergrot die tussen 44.200 en 34.000 jaar oud is. De stenen werktuigen van de Tasmaniërs waren vrij primitief in vergelijking met die van andere moderne mensen. Het eiland raakte ongeveer 8.000 jaar geleden opnieuw gescheiden van het vasteland. Dat maakte nadien nog een aanzienlijke ontwikkeling door, terwijl op Tasmanië sommige technieken, zoals die van werktuigen met heft, zelfs verloren gingen. De Tasmaniërs leefden als jagers en verzamelaars. Ze waren, naargelang de schatting, met tussen de 3.000 en 10.000 mensen. Er leefden verschillende stammen die regelmatig onderling oorlog voerden. De Tasmaniërs maakten zoals mensen elders kunst, onder andere rotskunst.

De gouverneur van Nederlands-Indië, Antonie van Diemen, gaf Abel Tasman opdracht voor een ontdekkingsreis naar het vasteland van Australië. Op zijn reis ontdekte Tasman het later naar hem vernoemde eiland op 24 november 1642. Hij noemde het naar zijn opdrachtgever: Van Diemensland. Aan het einde van de 18e eeuw koloniseerden de Engelsen het eiland en brachten er Engelse en Ierse gedeporteerden onder. Nadat deze deportaties vanuit Engeland werden stopgezet, veranderden de Vandiemenslanders de naam van het eiland op 1 januari 1856 in 'Tasmanië', naar zijn Nederlandse ontdekker. De hoofdstad Hobart is, na Sydney, de oudste stad van Australië. In 1803 kondigde de Engelse gouverneur, John Bowen, de krijgswet af. De oorspronkelijke Tasmaniërs (Aboriginals) werden tot 1830 bijna volledig uitgeroeid. Er leven geen rechtstreekse afstammelingen van Tasmaniërs meer, enkel nog mensen die afstammen van vrouwelijke Tasmaniërs en Europeanen. De laatste volbloed Tasmaanse, Trucanini, stierf in mei 1876. Hoewel het eiland de kleinste deelstaat is, zijn er ongeveer 500 zelfstandige beschermde gebieden, met een totale oppervlakte van 40% van de landoppervlakte van Tasmanië. Zo wordt de Styxvallei bedreigd door houtkapbedrijven en worden ook veel andere natuurgebieden die niet beschermd zijn, bedreigd met totale vernietiging. Desalniettemin staat de Tasmaanse wildernis qua natuur en cultuur op de Werelderfgoedlijst.

Op Tasmanië komen twee soorten roofbuideldieren voor. Zo is het eiland de enige plek waar de Tasmaanse duivel nog rondloopt, een 60 cm lang, vleesetend en zwart-wit gekleurd buideldier, bekend om zijn grote vraatzucht en wreedheid. Sinds eind 20e eeuw neemt het aantal Tasmaanse duivels zienderogen af. Dit is het gevolg van o.a een tumorziekte. Een ander roofbuideldier dat hoofdzakelijk op Tasmanië wordt aangetroffen, is de gevlekte buidelmarter, een buidelmarter van gemiddeld 35 cm lengte met een wit gevlekte, lichtbruine kleur. Tot begin jaren 30 van de 20e eeuw was Tasmanië ook het enige gebied waar de buidelwolf (of Tasmaanse tijger) zich nog ophield, maar het laatste exemplaar van dit eveneens tot de roofbuideldieren behorende dier stierf in 1936 in de dierentuin van Hobart. Tasmanië herbergt nog een aantal andere dieren die nergens anders (meer) voorkomen. De Pseudomys higginsi is een ongeveer 13 cm groot knaagdier, dat vooral in de hoger gelegen bossen leeft. De roodbuikpademelon is een bruinachtige kangoeroe van zo'n 60 cm hoogte die alleen nog op Tasmanië rondspringt. De Tasmaanse borstelstaartkangoeroerat is een ruim 30 cm lange, bruingrijze kangoeroerat die slechts Tasmanië nog als leefgebied heeft en zich 's nachts en op de grond voortbeweegt.

De Tasmaniërs waren de inheemse bevolking van de Australische deelstaat Tasmanië. Vandaag de dag worden ze echter als uitgestorven beschouwd daar er geen volbloed-Tasmaniërs meer zijn. Het volk verdween (dit door moorden en Europese ziektes) in de jaren na de Europese kolonisatie van Tasmanië. De laatste volbloed-Tasmaniër, een vrouw genaamd Truganini, stierf in 1876.
De nakomelingen van de Tasmaniërs leven nog altijd in Tasmanië, maar veel van hun originele cultuur en taal is verloren gegaan. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw wordt echter geprobeerd deze cultuur weer nieuw leven in te blazen.