De 4e TankTasTocht van 2018 heeft het start- en eindpunt liggen in Maastricht.
Een fantastische route door een rijk landschap. Toerend langs aflopende akkers, heldere kreekjes en oude kerken gebouwd van uitgehakte mergel. Beschermende Jezus- en Mariabeeldjes langs heerlijke wegen. Beboste hellingen met heuse haarspeldbochten, waarover het zalig deinen is. Met een zachte ‘G’ voor Glooiend of Genoegen. Cruisen door zuidelijk Limburg is smullen van een menukaart waarop alle ingrediënten van een overheerlijke motorrit staan. Opdat Gij zult genieten!

Na het vertrek bij Stadion de Geusselt verlaat je weldra Maastricht. Dan dienen zich al snel de eerste stijgingspercentages rond Bemelen aan, waarmee meteen wordt bevestigd wat deze TankTasTocht zo aanlokkelijk maakt. Als je oplet, zul je de openingen van de mergelgroeves in het kalkgrasland ontdekken. De route is hier al een mix van natuurlijke hoogteverschillen in een onbezoedeld landschap. Door de heuvelachtige geografie zal je je in Limburg het meest toerist in eigen land voelen. Maar er komt letterlijk meer bij kijken. De kenmerkende witbruine vakwerkhuisjes geven een Duits karakter aan de dorpjes. Of is het typisch Belgisch? De grenzen hebben zich in het verleden frequent verplaatst, wat de bewoners tegen wil en dank werd opgelegd.

De provincie Limburg of delen daarvan wisselden de afgelopen eeuwen nog wel eens van eigenaar. In de 19e eeuw werd tijdens stevige grensonderhandelingen tussen de grootmachten het idee geopperd om Limburg voorgoed aan Duitsland toe te voegen. Tot spijt van de grensbewoners ging dat niet door, waardoor de provincie zich tegen het Noord-Nederlandse gezag bleef verzetten. Ook de sterke, historische hang naar België bleek diepgeworteld. De Limburgers waren ontstemt dat bij de Belgische onafhankelijkheid in 1830 het huidige Nederlands Limburg niet aan de zuiderburen werd toegekend. Die politieke speelbal zorgde nog langdurig voor onrust. De verwantschap met de rest van Nederland werd in de wet verankerd, maar hing wat de Limburgers betrof aan een zijden draadje. Tijden zijn veranderd en inmiddels spint de provincie garen bij het toerisme.

Het ontbreken van een vlak landschap brengt een ontspannen vakantiegevoel teweeg. Motor en berijder moeten desondanks toch aan de bak in deze heerlijke en vooral bochtige streek. De motor vanuit een stijgende bocht aansporen voelt al snel lekker vertrouwd. Het met hoogteverschil en in een zijdelingse beweging over het asfalt laveren geeft een kick. Maar het blijft oppassen voor andere weggebruikers. De provincie is niet alleen geliefd bij motorrijders. Wandelaars, (alle mogelijke) fietsers, automobilisten en scooteraars delen in het voortbewegende genot. Desondanks blijft er genoeg asfalt over om lekker motor te rijden. Aan de N278 ligt het indrukwekkende kerkhof Margraten, waar duizenden gesneuvelde Amerikanen uit de Tweede Wereldoorlog zijn begraven. Een bezoek hieraan uit bezinning is een respectvolle aanrader.

Aan de heuvels en slingerwegen lijkt geen eind te komen, evenals de wil om deze in het zadel te bedwingen. Geen praktisch platte polders met boerenkool, maar hellingen met druivenranken. Door het leefgebied van das en korenwolf. Bijna alle versnellingen op de motor komen aan bod. Het werken met de heupen is een zeer aangename lichaamsoefening. De omgeving nodigt vanwege de diepteverschillen ook uit om te fotograferen. Daar zijn genoeg mogelijkheden voor. Aan de Epenerbaan heb je op het terras van restaurant Buitenlust een prachtig weids uitzicht over de vallei richting België. De route schampt vervolgens het zuidoostelijke dorpje Vaals. Van verre zie je de uitkijktoren bij het Drielandenpunt boven de bossen rond Vaals uitsteken. De klim met enkele haarspeldbochten gaat hier naar het hoogste punt van Nederland. Namelijk 322,4 meter boven NAP. Wie nog een demarrage te voet wil ondernemen mag de dertig meter hoge Wilhelminatoren bestormen. Die biedt een spectaculair panorama over Nederlands, Belgisch en Duits grondgebied. Ooit was dit een vierlandenpunt, waar tot het einde van de Eerste Wereldoorlog het ministaatje Moresnet aan grensde. Het monument Via Dolorosa herinnert aan de brute inval in 1914 en de opmars van de Duitse troepen naar Diksmuide.

Na de bosrijke afdaling kom je in België, waar het rustiger is wat ongemotoriseerde weggebruikers betreft. Voldoende dorpsterrassen richting Eynatten bieden gelegenheid voor smakelijke spijzen en Bourgondisch uitbuiken. De indruk dat je in Duitsland rijdt kan wat verwarrend zijn, omdat bijvoorbeeld Neu-Moresnet ooit tot Duits grondgebied behoorde. Dat is de charme van een internationaal cartografisch microgebied. Geef je je er maar aan over. Via de Schönefelderweg vervolg je de route naar Eupen waarvan 90% van de bevolking nog gewoon Duits spreekt. Onderweg rij je langs waardige kastelen die een tijdloze eenheid met de omgeving vormen. En het centrum van Eupen glooit als vanzelfsprekend mee in het landschap.

Via de fraaie Vallée de la Gueule (de vallei van de rivier de Geul) rij je in westelijke richting langs de Belgisch-Nederlandse grens. Via de N602 steek je de Maas over, maar je bent nog altijd in Wallonië. Via de westelijke oever van deze regenrivier kruis je bij Kanne weer de Nederlandse grens. Nog even een blik op het prachtige Chateaux Neercanne dat pronkt op de flank van de Neercannerberg. Nog een half uur en je rijdt Maastricht binnen.

Inmiddels ben je er ongetwijfeld van overtuigd dat deze TankTasTocht drie keer zoveel meer laat zien dan de tochten in andere provincies. De veelzijdigheid van het landschap is verrassend en taalkundig word je razendsnel bijgetankt in het Limburgs, Waals-Frans, Duits en het Platdietz dialect. Daarom zul je deze TankTasTocht vooral herinneren als een prachtig volle dagrit die grenst aan optimale beleving! (Bron: Promotor 05-2018).

Omdat ik deze route zelf heb gereden, krijgt deze route 5 sterren.