Van stilte naar asfalt zou je onze terugroute van de Stille Route naar Barcelona kunnen noemen.

Maestrazgo is een regio in Aragon, maar de grenzen ervan worden verward met die in het noorden van Valencia. De hoofdstad is Cantavieja en een deel van het gebied wordt ingenomen door de natuurmonumenten van de kristalgrotten van Molinos, de bron van de rivier Pitarque, de orgels van Montoro en de Fonseca-brug. Een groot deel van deze monumenten werd bezocht door deze drie routes van de Route dei Silenti.

Na twee dagen ondergedompeld te zijn in de majestueuze stilte van de Route des Stiles, was het tijd om terug te keren. Hotel Las Truchas was de laatste schuilplaats voordat we aan de terugreis begonnen. Het was vroeg, de lucht was kristalhelder en de zon begon net de reliëfs van de Maestrazgo-regio in Teruel te strelen.

We vertrokken rustig en lieten de legendarische weg achter ons die zich door bergen en ravijnen slingert, doordrenkt van geschiedenis en stilte. Toen we de Route des Silences verlieten, begonnen we af te dalen naar een reeks dorpjes die ons deden denken aan het eenvoudige, authentieke leven in het binnenland van Aragon. Ejulve was de eerste die ons verwelkomde, gevolgd door La Mata de los Olmos.

De weg was niet bijzonder technisch, maar behield wel zijn voortdurende veranderende karakter: lange rechte stukken, flauwe bochten en landschappen die open velden en kleine bergketens afwisselden.

We kwamen aan in Calanda, waar we verrast werden door de ruimtelijkheid en de historische sfeer; niet voor niets is het het land van de drums en de geboorteplaats van Buñuel. Van daaruit, zonder haast maar met een duidelijke richting, vervolgden we onze weg naar Alcañiz, waar het kasteel de stad bekroont en het verkeer even op gang komt, evenals het Motril-circuit. Het is een van de weinige plekken waar je een zeker stedelijk ritme voelt, wat de doorgang tot een interessante pauze maakt.

Caspe was onze volgende stop. Een vriendelijke, rustige stad, waar we even stopten bij een Adidas-winkel om onze benen te strekken en wat te winkelen. Deze korte pauze markeerde een soort grens tussen het Teruel-gebied en de volgende verandering van omgeving.

We lieten Fayón achter ons en staken de rivier de Matarraña over, en daarmee verlieten we ook Aragón om Catalonië binnen te rijden. Het was alsof we door een onzichtbare deur gingen: de omgeving werd groener, de bochten speelser en het gevoel een andere dimensie van de reis te bereiken werd duidelijker. Kort daarna besloten we te stoppen bij een bijzondere plek: de Hermitage van Santa Magdalena de Berrús. Hooggelegen en afgelegen, met uitzicht op de rivier en omgeven door natuur, bood het een spirituele en esthetische oase. Het was zo'n plek die geen uitleg behoeft: ze nodigen je gewoon uit om te kijken, adem te halen en verder te gaan.

De rivier de Ebro verscheen toen als reisgenoot. Vanaf die hoogte naar Flix wordt de weg een genot om te rijden. Het asfalt loopt langs de rivier, de bochten zijn zacht maar gestaag, en de vegetatie begeleidt zonder overweldigend te zijn. Flix ligt in een majestueuze meander, en hoewel we niet lang stopten, alleen om te tanken, zal het silhouet aan de waterkant gegrift blijven als een van de mooiste beelden van de terugreis.

Vanaf daar werd het landschap meer agrarisch, meer mediterraan. Olijfbomen, dorre velden en dorpjes met okerkleurige daken markeerden onze tocht door La Granadella, een plek die in de tijd leek te zijn bevroren. We vervolgden onze weg richting Ulldemolins, waar de horizon weer begon te stijgen toen we de uitlopers van het natuurpark Sierra del Montsant bereikten.
De bochten speelden opnieuw de hoofdrol, dit keer vergezeld door roodachtige rotsen en dichtere begroeiing. Het was een perfect stuk om te genieten van de omgeving, de indeling en het rustige tempo van de reis.

Na het oversteken van Vilanova de Prades, een waar natuurlijk balkon, kwamen we aan bij Espluga de Francolí, waar de geschiedenis ondergronds ligt, in prehistorische grotten en eeuwenoude verhalen. Van daaruit voerde een laatste stuk ons naar El Pla de Santa Maria, waar we besloten te lunchen.

Restaurant Mas Pla was een trefzekere keuze. Eerlijke, genereuze, pretentieloze Catalaanse keuken, maar met de smaak van het land. Een goede wijn, een ontspannen gesprek na het eten en de zekerheid dat de reis meer was dan alleen een overgang: het was een essentieel onderdeel van de ervaring.

De avond viel al toen we de weg weer opzochten. De schaduwen werden langer over de wijngaarden van de Penedès, die ons een groot deel van het laatste stuk vergezelden. We reden door Vilafranca del Penedès, met zijn wijngaarden en statige huizen, tot we Sant Sadurni de Noia bereikten, en uiteindelijk Gelida, wat al aankondigde dat we Barcelona naderden.
We eindigden de route bij de Porta de Barcelona-serviceplaats, de grens tussen reizen en routine. We stopten daar voor de laatste keer, niet uit noodzaak, maar om afscheid te nemen. Het was de perfecte plek om de cirkel rond te maken, terug te blikken en alles wat we hadden meegemaakt te erkennen: van de eenzame bergen van de Maestrazgo tot de groene valleien van de Ebro, van de stenen dorpjes tot de snelwegen op de terugweg.

We waren terug, jazeker, maar niet helemaal. Want de reis zat nog steeds in ons: in ons vel, in onze wielen, in onze herinneringen. En zoals elke goede terugkomst bracht het de kiemen van ons volgende vertrekpunt met zich mee. Dankzij de MyRoute-app maakt het dat makkelijker.