Deze route is authentiek en is de voortzetting van de vorige route met een naam (De weg van Lugo naar Monforte de Lemos langs de rivier de Miño), maar u kunt hem ook op eigen houtje doen, via de hierboven beschreven route of via de route die we hier bespreken.
We verlaten Monforte de Lemos nadat we genoten hebben van een bezoek aan de parador en er hebben kunnen uitrusten.
Langs deze route ontdekt u oude kloosters, romaanse bruggen en kastelen die verhalen vertellen van eeuwen geleden. Daarnaast kunt u lokale producten proeven in traditionele restaurants, waar de Galicische gastronomie zijn maximale uitdrukking bereikt.


Montforte de Lemos:
Monforte de Lemos, met zijn Parador als vertrekpunt, nodigt u uit om een van de meest authentieke hoeken van Galicië te verkennen. De weg die deze stad verbindt met Ribera Sacra en Los Ancares, een ware schat voor liefhebbers van geschiedenis, cultuur en lekker eten, is een gemeente in het zuiden van de provincie Lugo (Galicië). De hoofdstad van de regio Terra de Lemos en de Ribeira Sacra, is het grootste bevolkingscentrum in de provincie na Lugo.
De gemeente beslaat een vallei tussen de rivieren Miño en Sil en de stad wordt doorkruist door de rivier Cabe. Met een oppervlakte van bijna 200 km2 en 300 meter boven zeeniveau, is Monforte de Lemos altijd gezien als de natuurlijke ingang van Galicië vanuit Castilië.
Op de N-120 die ons naar de dorpen in de Quiroga-vallei brengt, passeren we een aantal uitkijkpunten waar we een stop willen maken totdat we Quiroga bereiken.


Vraag:
Quiroga grenst in het noorden aan Folgoso do Caurel, in het zuiden aan Ribas de Sil en A Pobra de Trives, in het oosten aan La Rúa en Vilamartín de Valdeorras en in het westen aan A Pobra do Brollón.
Om deze prachtige hoek van de Galicische geografie te bereiken, kunt u de N-120 (Vigo-Logroño) nemen.
Hier vindt u twee musea, één geologisch en één etnografisch.
Het Geologisch Museum van Quiroga is een van de pijlers van het Geopark Montañas do Courel en maakt deel uit van het netwerk van musea en interpretatiecentra, zoals het Natuurklaslokaal Devesa da Rogueira, het interpretatiecentrum Covas de Meiraos en het interpretatiecentrum voor goudwinning Ribas de Sil. Het is ook het eerste Galicische museum dat volledig is gewijd aan de interpretatie van geologisch erfgoed; het werd geopend in december 2011 en uitgebreid in september 2020.
Het Etnografisch Museum herbergt momenteel de etnografische collectie van ons museum, die bestaat uit iets meer dan 1.000 stukken die zijn verzameld op het grondgebied van het UNESCO Global Geopark Montañas do Courel, dat de gemeenten Folgoso do Courel, Ribas de Sil en Quiroga verenigt. Het is een van de meest complete en interessante etnografische collecties in Galicië.
De inhoud van het Etnografisch Museum Quiroga richt zich enerzijds op de vier typische producten van het Geopark van het Courelgebergte: wijn, kastanje, olie en honing; anderzijds op de vier essentiële materialen voor de ontwikkeling van het leven in deze omgeving: steen, ijzer, hout en textiel.

Wanneer we Quiroga passeren, komen we nog meer uitkijkpunten tegen, zoals het uitkijkpunt Campodola.
Het schitterende Serra do Courel is een van de plekken in Galicië die de hoogste mate van bescherming verdient om al haar natuurlijke, culturele en archeologische waarden te behouden.
Dit gebergte is een wonder voor de zintuigen, misschien wel een van de meest ondergewaardeerde plekken in Galicië gezien zijn uitzonderlijke waarden. Gelukkig probeert het momenteel momentum te krijgen dankzij zijn opname als UNESCO Wereld Geopark onder de naam "Montañas do Courel".


Uitzichtpunt Folgoso do Courel:
Een van de beste uitzichtpunten in het O Courel-gebied bevindt zich aan de voet van de LU-651-weg in Vilamor. Het heeft een parkeerplaats, een bord en een houten reling om van het uitzicht op de bergen te genieten.


Castro de la Torre:
Het heeft een behoorlijk aantal castrexo nederzettingen die langs de top van deze prachtige bergketen zijn gerangschikt. De meeste van hen bevinden zich op de toppen van de pieken, waarbij ze de nederzettingen hebben gekozen die de beste verdedigingskenmerken hebben. De Romeinen zochten naar mineralen in deze gebieden en daarom hebben bijna alle castros een hoge mate van romanisering, aangezien deze castros in de tijd van de Romeinse overheersing gerelateerd waren aan de mijnen.
Het toponiem is hetzelfde als een andere site in de plaats Pacio, in de buurt van Pedrafita, die zich bevindt in een aantal bergen genaamd Monte da Torre. Daarom wordt dit soms ook Torre do Castro genoemd en op sommige topografische kaarten wordt het zo genoemd. Het ligt op een bevoorrechte locatie, in 761, en domineert een deel van de vallei van de rivier de Lor. Het bevat gereconstrueerde vierkante constructies die typerend zijn voor de Romeinse veroveraars van de 1e en 4e eeuw na Christus.


Hoogte van San Roque:
Het monument voor de pelgrim in Alto de San Roque (hoogte 1270 m), een werk van de Galicische beeldhouwer José María Acuña, is een standbeeld dat in 1993 werd geplaatst en zich bevindt in Pedrafita do Cebreiro (Lugo). Het is een van de meest emblematische punten van de Franse route, de route die van oost naar west door het schiereiland loopt, beginnend in Roncesvalles en eindigend in Santiago de Compostela. We zullen het vinden tijdens het lopen van de O Cebreiro - Triacastela etappe
We vinden het prachtige standbeeld van de pelgrim na het oversteken van O Cebreiro en Alto de Poio, waarna we nog een flinke klim hebben. Het monument in Alto de San Roque nodigt ons uit om te stoppen op weg naar Triacastela om uit te rusten, te genieten van het ongelooflijke berglandschap dat we zullen vinden en van de gelegenheid gebruik te maken om foto's te maken, als er niet te veel mist is.
Het pelgrimsmonument is een van de meest voorkomende foto's van de Camino de Santiago. Als we er langs lopen, is het beeld extra waardevol als het flink gesneeuwd heeft. Het lijkt dan net alsof we de wandelaar zien vechten tegen de elementen.


De Cebrero:
Hoewel het slechts een klein dorp is in de gemeente Pedrafita do Cebreiro (iets meer dan 1.000 inwoners), in de regio Los Ancares, is O Cebreiro een onschatbaar erfgoed van de Camino de Santiago, zowel middeleeuws als recent. Het is de eerste stad op de Franse route in Galicië, zeer aantrekkelijk vanwege zijn typische pallozas en zijn pre-romaanse kerk uit de 9e eeuw. De stichting van deze enclave dateert van ongeveer het jaar 863, rond zijn herberg om pelgrims te herbergen na de ontdekking van het graf van de apostel.
In El Cebrero is de geschiedenis verbonden met het land, zoals klimop met de ruwe rechthoekige stenen klokkentoren, in een solide en primitieve Romaanse stijl. De Keltische pallozas worden daar nog steeds bewoond, nu omgebouwd tot een etnografisch museum en een toevluchtsoord voor wandelaars.


Pedrafita van Cebrero:
De geschiedenis van deze gemeente wordt sterk beïnvloed door haar belang op de Camino de Santiago. Haar rol als kruispunt voor de Jacobean route en andere routes markeerde haar lokale geschiedenis.
Pedrafita do Cebreiro maakte deel uit van de route van de Romeinse wegen, zoals die welke leidde naar het binnenland van het oude Galicië van Astorga via Triacastela. In de middeleeuwen maakte het plaats voor de Franse weg naar Santiago en voor een koninklijke weg. In de 19e eeuw werd het onderdeel van de N-VI, de eerste moderne toegangsweg van het plateau naar Galicië. Tegenwoordig is Pedrafita do Cebreiro de toegangspoort tot Galicië van de Franse weg, de N-VI en de A-6. Dit alles, samen met het wonder van de Heilige Graal, dat plaatsvond in O Cebreiro, maakte deze gemeente eeuwenlang tot een verplicht bedevaartsoord.
Na Pedrafita komen we op een weg met veel kronkelige bochten en prachtige uitzichten die ons naar het biosfeerreservaat Ancares Lucenses brengt. Vanaf de bergtoppen hebben we uitzicht op het hele reservaat.


Biosfeerreservaat Ancares Lucenses:
Biosfeerreservaten zijn gebieden die tot doel hebben het behoud van de biologische en culturele diversiteit te harmoniseren met de economische en sociale ontwikkeling door de relatie van de mens met de natuur.
Ze worden gevestigd in ecologisch representatieve gebieden of gebieden met een unieke waarde, in land-, kust- en mariene omgevingen, waarin de integratie van de menselijke bevolking en haar activiteiten met natuurbehoud essentieel zijn.
Het strekt zich uit over 53.664 hectare van de oostelijke bergen van Lugo, en beslaat de gemeenten Cervantes, Navia de Suarna en Becerreá. Het werd uitgeroepen in 2006.
Het reservaat vormt een gebied waar de biodiversiteit van ecosystemen wordt bepaald door de hoogteverschillen van maximaal 1.600 meter tussen de hoogste hoogten en de smalle rivierdalen, zoals de Navia, Ser of Rao.
De abrupte orografie van het milieu heeft de toegang tot deze gebieden van oudsher bemoeilijkt en heeft, samen met de lage bevolkingsdichtheid, het behoud van de landschappen en het bestaan van plaatsen waar de tijd in zijn eigen tempo lijkt te verstrijken, bevorderd.
Wat betreft de meest karakteristieke habitats van het reservaat, vallen de bosmassa's van soorten zoals kastanjes, eiken, berken, hazelaars, lijsterbessen, hulst en taxus op. Bijzonder uniek zijn de beukenbossen zoals die van A Pintinidoira, het steeneikenbos van Cruzul en het kastanjebos van Agüeira. Het reservaat heeft ook gebieden met droge heidevelden en brem die de struikgewaszones vertegenwoordigen.
Het behoud van natuurlijke ruimtes heeft het reservaat een gebied gemaakt met omstandigheden die de aanwezigheid van wildsoorten, wolvenpopulaties en soorten die ernstig met uitsterven worden bedreigd, zoals de bruine beer, die op sommige plekken in het reservaat is gezien, bevorderen. In het verleden was Os Ancares ook het toevluchtsoord van de auerhoen, een vogel die vanwege zijn grote kwetsbaarheid als uitgestorven wordt beschouwd in het gebied.
Binnen het bereik van het biosfeerreservaat vallen andere gebieden van het Galicische Natura Network, zoals de ZEC Ancares- Courel of het Cruzul-Agüeira natuurgebied. Daarnaast is Os Ancares een nationaal jachtreservaat, een beschermingszone voor bruine beren, een schilderachtig landschap en een speciale beschermingszone voor vogels.
De culturele rijkdom van het gebied is afgeleid van de toestand van Os Ancares als getuige van de doorgang van hele beschavingen sinds de prehistorie. Later zal de erfenis van de romanisering ons terugbrengen naar de erfgoedelementen die verband houden met de Romeinse goudwinning, zoals het castro van Santa María de Cervantes, en naar de aanwezigheid van een belangrijke wegeninfrastructuur zoals de Romeinse weg XIX van de Antonijnse route. Er zijn ook indrukwekkende overblijfselen uit de middeleeuwen, zoals het kasteel van Doiras, het toneel van legendes die ons vertellen over betoverde prinsessen.


Piornedo:
In het hart van Os Ancares en bijna grenzend aan de provincie León ligt het dorp Piornedo, behorend tot de gemeente Cervantes. Dit kleine dorp ligt op een hoogte van 1100 meter aan de zijkant van een berg, op de top van de vallei gevormd door de Rego Veiga Cimeira die afdaalt naar de grote vallei van Ser.
De bijzonderheid van dit kleine dorpje Piornedo ligt in het feit dat de structuur van de huizen door de eeuwen heen is behouden zonder nauwelijks te veranderen, wat het uiterlijk van een pre-Romeins dorp geeft. De huizen, de pallozas, zijn rond of ovaal en hun dakbedekking is gebaseerd op roggestro, heide of "piorno of codeso" (adenocarpus complicatus).
Dit verweven materiaal vormde een dak met uitstekende waterdichte en thermische eigenschappen. De hoogte van de muren varieerde tussen anderhalve meter en twee meter en ze hadden geen andere opening dan kleine ventilatiegaten. Dit zijn de meest primitieve woningen in het noordwesten van het schiereiland en er wordt gezegd dat hun voorgangers de huizen van de castrexos-nederzettingen waren. Tot voor kort strekte hun invloedsgebied zich uit van Navia de Suarna tot O Courel. Tegenwoordig is hun aanwezigheid beperkt tot kleine gebieden van het Cervantes-gebergte. Het plan van de palloza wordt begrensd door een elliptische muur, gevormd door twee cirkels met verschillende stralen die met elkaar verbonden zijn door twee rechte lijnen die eraan raken. De afmetingen variëren tussen 12 en 15 meter in lengte voor de grote as en tussen 5 en 8 voor de kleine.
Het hele dorp Piornedo is gecatalogiseerd als BIC en wordt beschouwd als een Historisch-Artistieke Site. Er zijn verschillende pallozas ingericht als huismusea en sommige werden zelfs bewoond tot in de jaren 1970. In Piornedo willen we de fontein benadrukken die zich bij de ingang van het dorp bevindt en die een inscriptie heeft die zegt: "Het werd gebouwd in 1787. Leve Piornedo." Er is nog een fontein richting de top van Piornedo waar we een antropomorf motief zullen zien van mogelijke seculiere oorsprong. In de buurt hebben we de kleine kapel van San Bartolomeu, van barok ontwerp. Vanuit Piornedo zijn er verschillende routes die door Os Ancares lopen, zoals die naar de naburige piek van Mustallar die door zijn gletsjervallei loopt en ons naar de bergen van León brengt. Piornedo en het hele invloedsgebied moeten een van de grootste toeristische attracties in Galicië zijn, vanwege zijn geschiedenis, architectuur en natuur.


Balouta-uitkijkpunt met de Puerto de Ancares:
Porto de Ancares is een referentiepunt in deze bergen. Het verbindingspunt tussen León en Lugo, met zijn 1648 meter hoogte ligt het midden in het gebergte, dat valleien en bergen, dorpen en bergen met elkaar verbindt.

De klim vanaf Balouta overwint de steile helling die kenmerkend is voor de orografie van Ancares. Boven op de pas zijn de uitzichten aan beide kanten indrukwekkend: in het noorden, vanaf het uitkijkpunt Balouta, een breed panoramisch uitzicht over de vredige vallei die contrasteert met de steile toppen; in het zuiden daalt de Ancares-vallei, al in León, eindeloos af. Bovenaan de wind van de bergen, sneeuwval in de winter en een speciaal licht dat alleen op passen als deze te vinden is.
Ook hier is de Alto del Mirador de Balouta (1713 m) een berg die behoort tot Sierra Bruteira, een kleine bergrug die Pico Miravalles verbindt met Puerto de Ancares. Het ligt tussen laatstgenoemde en El Gamotal, en verrijst boven de valleien van Arneiroso en Balouta.


Suarna-schip:
Het kasteel Navia de Suarna, een constructie van leisteenplaten en verbonden met de graven van Altamira, is gebouwd op rotsen en heeft een deel van de primitieve muren en torens behouden. De bestaande documenten over het fort tonen aan dat het al bestond in de 11e eeuw, hoewel het later werd verwoest door de Irmandiña-revolutie en vier eeuwen later werd herbouwd, waarbij het zijn militaire karakter verloor toen het werd herbouwd. Men denkt dat het oorspronkelijk werd gemaakt om de Oude Brug te verdedigen, een civiele constructie die de rivier de Navia oversteekt. Het huidige gebouw dateert uit de 14e eeuw, met een eerdere kluis uit de 13e eeuw.
Gebouwd in de 14e eeuw, maar heeft een eerder gewelf, uit de 13e eeuw. Het is gemaakt van leisteenplaatmetselwerk. Het heeft een spitsboog met een overspanning van 21 meter en een hoogte van 13 meter, het is erg hoog en kruist de rivier met een koepelvormige weg, met een helling van 16%, die aan de uiteinden buigt. Hoge en solide beschermende muren. Versterking werd aangebracht om te voorkomen dat het zou instorten.

De brañas, natuurlijke ruimtes voorzien van water, werden op bepaalde tijden van het jaar gebruikt voor het grazen van vee. Die van Pan do Zarco zijn de best bewaarde in het Os Ancares-gebergte. Vroeger werd het vee ongeveer 4 maanden per jaar naar deze gebieden verplaatst en verhuisde het hele gezin daar om te wonen. De vlaktes werden, naast weiland, gebruikt om granen te zaaien, een belangrijk element van het dieet van de bevolking van het gebied.


Vanuit het prachtige stadje Navia de Suarna rijden we langs de rivier de Navia tot we de route in Lugo beëindigen.