Deze route brengt een bezoek aan de twee D Day-stranden waar de Amerikanen moesten landen, Omaha en Utah.
Slechts een korte rit van uw hotel brengt u naar Omaha Beach.
Omaha Beach is een van de twee Amerikaanse landingsgebieden in Normandië. De 29th Infantry Division en de 1st Infantry Division zouden bij hun aanval zwaar worden verscheurd; gedolven obstakels op het strand en mijnen in de kliffen, een grindbank of zeewering om te overwinnen, prikkeldraad en betonnen versterkingen daarbuiten. Het strand van vandaag heeft een kunstinstallatie genaamd Les Braves om de gevallenen te herdenken. Het Omaha Beach Museum bevindt zich 250 meter landinwaarts vanaf de rotonde. Een link naar hun website staat onder deze recensie.
Omaha Beach verbond de Amerikaanse en Britse stranden met elkaar. Het was een cruciale schakel tussen het schiereiland Cotentin, ook bekend als het schiereiland Cherbourg, en de vlakke vlakte voor Caen. Omaha was ook het meest beperkte en zwaar verdedigde strand. Om die reden kreeg ten minste één ervaren Amerikaanse divisie (lst Infantry Division) de opdracht daar te landen. Het terrein was moeilijk. Het strand van Omaha was anders dan alle andere aanvalsstranden in Normandië. De halvemaanvormige curve en het ongewone assortiment blufs, kliffen en trekkingen waren direct vanaf de zee herkenbaar. Het was het meest verdedigbare strand van D-Day; veel planners geloofden zelfs niet dat het een waarschijnlijke plaats was voor een grote landing. De hoge grond beheerste alle toegangen tot het strand vanuit zee en wad. Bovendien zou elke opmars van Amerikaanse troepen vanaf het strand beperkt blijven tot nauwe doorgangen tussen de kliffen. Vooruitgang direct boven de steile kliffen was extreem moeilijk. Aan de westkant werd de eerste golf van troepen vrijwel weggevaagd en opeenvolgende golven stapelden zich op de zeewering op, een tijdlang verlamd. Dit is waarom het Bloody Omaha werd genoemd.
Iets verder langs de kust ligt La Pointe du Hoc.
Pointe du Hoc, een strategisch onderdeel van de Atlantikwall, werd op dinsdag 6 juni 1944 bestormd door kolonel Rudder's Rangers. Het bleek een van de zwaarste veldslagen te zijn tijdens de landing in Normandië: van de 225 Rangers die begon de aanval, slechts 90 waren nog fit om hun strijd voor de Franse bevrijding voort te zetten. Het was een zware aanval en er is een monument ter nagedachtenis aan kolonel James E Rudder en zijn mannen.
De strijd om Pointe du Hoc werd een van de meest heroïsche momenten van de D-Day-invasie. Het werd verheerlijkt door de legendarische Hollywood-film "The Longest Day" en door president Ronald Reagan, die op deze heilige grond stond om een van zijn beroemdste toespraken te houden en de moed van de "Boys of Pointe du Hoc" op de 40e verjaardag te prijzen. van de grootste amfibische aanval in de geschiedenis van de wereld. (zie onderstaande link)

Maar iets meer dan 3 mijl langs de winderige kust van Normandië begint een archeologische opgraving op een uitgestrekt stuk landbouwgrond een ander verhaal te vertellen over wat er die dag plaatsvond. Een verzamelaar en historicus uit de Tweede Wereldoorlog ontdekte per ongeluk een enorme Duitse artillerie-installatie die na de invasie werd begraven. Zijn ontdekking, samen met een schat aan vrijgegeven Amerikaanse en Britse militaire documenten, dreigt het verhaal van Pointe du Hoc en het belang ervan als militair doel tijdens de D-Day-invasie te veranderen.
Waarom hebben de Amerikanen de Maisy Battery volledig begraven? Misschien onthult uw bezoek alles! (zie onderstaande link)

De route voert nu een grote landinwaarts om het vlakke moerassige land van de rivier de Douve te omzeilen. Er zijn mogelijkheden om meer D Day-musea te bezoeken terwijl je door het kleine landelijke stadje Carentan loopt. De stad zelf zag zware gevechten en heeft veel verhalen te vertellen.
Ga nu terug naar de kust en Utah Beach.

Utah Beach was de codenaam voor het meest westelijke landingsstrand van D-Day. Hier kwam de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie aan land met de taak een bruggenhoofd aan te leggen aan de voet van het schiereiland Cotentin. Dit was een belangrijke opdracht om de diepwaterhaven van Cherbourg zo snel mogelijk in te nemen. Vijf uur voor de eerste landingen op zee werden Amerikaanse luchtlandingstroepen achter de kustverdediging gedropt. Terwijl ze zich een weg baanden naar het strand, ruimden ze de vijandelijke stellingen op die de geallieerde exit van de stranden bedreigden. De parachutisten wisten significante tegenaanvallen te voorkomen. De Duitse versterking op het strand van La Madeleine bestond uit verschillende schuilplaatsen en bunkers, een granaatwerper en vier kanonnen die een antitankzone moesten bestrijken. Deze bescheiden verdediging kon de vreselijke lucht- en zeebombardementen van D-Day niet weerstaan. Ze boden weinig weerstand aan de Amerikaanse aanvalstroepen, hoewel veel eenheden vanaf het oorspronkelijke plan bijna 2.000 meter naar het zuidoosten landden. Aan het eind van de dag was de aanval een groot succes, met relatief weinig Amerikaanse slachtoffers. Het Utah Beach Museum vertelt het volledige verhaal. (link hieronder)

Op naar de stad Sainte-Mère-Eglise.
Tijdens de invasie in Normandië landden 30 parachutisten in de stad Sainte-Mère-Eglise, waaronder 20 op het kerkplein. Duitse soldaten sloegen in de aanval en een strijd duurde twee dagen. Het verzet van de Amerikaanse strijdkrachten werd op de proef gesteld.
Parachutist-soldaat John Steele van de 82e divisie werd kort na zijn afdaling door granaatscherven getroffen. Hij kon zijn been niet gebruiken en belandde rond 4.00 uur op de kerktoren. Onder hem woedde de strijd. John Steele hing twee en een half uur aan de kerktoren. Nadat hij geprobeerd had los te snijden met een mes, liet hij zijn pistool vallen en besloot hij dood te spelen om te voorkomen dat hij een doelwit van de Duitsers werd. Hij werd uiteindelijk vrijgelaten door een soldaat genaamd Rudolf May. Zijn wonden werden behandeld en hij werd door de Duitsers gevangen genomen. Drie dagen later wist John Steele te ontsnappen. Hij voegde zich weer bij de geallieerden en werd overgebracht naar een ziekenhuis in Engeland. Een beeltenis van John Steele wordt tot op de dag van vandaag bewaard, hangend aan de kerktoren.

Als u Sainte-Mère-Eglise verlaat, komt de route uit op de N13, u kunt ervoor kiezen om op deze weg te blijven en rechtstreeks naar de veerhaven in Cherbourg te gaan (30 minuten), of bij de route te blijven voor een rit door het mooie landelijke landschap met een kans om Fort de la Hougue te bezoeken in Saint-Vaast-la-Hougue. Dit gedeelte is een uur rijden van de veerhaven zonder te stoppen.
De meeste veerboten vertrekken rond 17:00 uur vanuit Cherbourg en de routes kunnen naar Poole of Portsmouth gaan. Kies en boek uw veerboot via onderstaande link.