De enclos paroissial is de meest kenmerkende en meestal ook de meest monumentale groep van gebouwen in de Bretonse steden en dorpen, vooral van Basse-Bretagne. Het is een ommuurd domein, waarin het kerkhof (tegenwoordig bijna alleen nog maar in kleine dorpen), de parochiekerk, het knekelhuis en de calvarieberg liggen. De enclos paroissial zou het best omschreven kunnen worden als het parochie-erf. De triomfpoort is versierd met religieuze reliëfs. Deze heeft haar naam te danken aan het geloof dat de overledene, door in het eeuwige leven binnen te gaan, over de dood triomfeert. Daarom moet hij via een triomfpoort de drempel naar zijn laatste rustplaats overschrijden. Deze poorten, die altijd met de grootste artistieke zorgvuldigheid zijn gemaakt, hebben in sommige gevallen, zoals in Sizun en Berven, drie doorgangen, net als de grote Romeinse triomfbogen. Op het (voormalige) kerkhof staat de calvarieberg, het kunstwerk van een beeldhouwer dat teruggaat op eenvoudige kruisen langs de weg, die van vóór de 10e eeuw dateren.

Bijna elk dorp in het parcours doet wel mee in de parade en op het platteland verspreid tref je kruisen en calvaires aan.
Dit zijn de pareltjes op de route: Saint-Thégonnec, Guimiliau en Lampaul-Guimiliau gaan binnen de ommuurde parochie-erven onderling de competitie aan. Het gaat erom wie het meest opmerkelijk en uitbundig is.
Saint-Thégonnec heeft talrijke ornamentele rijkdommen, tegen het frivole aan: een kruisweg met drie kruisen, torentjes op de kerk, een bewerkte kansel, enzovoort. Al deze rijkdom wordt in pracht en praal uitgedrukt, vanaf de treden van de ingang tot bovenin de klokkentoren.
Guimiliau onderscheidt zich door de indrukwekkende kruisweg. Meer dan 200 figuren spelen heel levendig en met veel expressie legendarische en religieuze taferelen na. Verhalen in 3D! Bij het kerkportaal begroet een groep apostelen de bezoekers.
Uiterlijk discreter heeft de ommuurde Lampaul-Guimiliau een prestigieuze triomfboog met een veelkleurige, aan drie kanten gebeeldhouwde fries en zes retabels, wat regelrechte geïllustreerde boeken zijn.

Onder de meest rijke ommuringen, zijn er enkele die zeker de moeite van een bezoek waard zijn. La Roche-Maurice is indrukwekkend door het kleurrijke oksaal, de overvloed aan figuren en de vreemde dieren. Het stenen kantwerk van de toren is 60 m hoog. Een prima plek om hier te lunchen met uitzicht op een kasteelruíne op de rots.
La Martyre is de oudste ommuring van de Léon. De rijke voorgevel is bedekt met motieven die aan de dood herinneren.

Er zijn evenwel nog andere bezienswaardigheden langs de route. Zo is het voormalige molenaarsdorp Kerouat tot het ecomuseum Monts d’Arrée omgevormd. Dit molendorp, onbewoond sinds 1965, getuigt van hoe het leven op het platteland er vroeger uitzag. De twee watermolens vormen het grootste deel van de plaats. Ze zijn omgeven door twee gemeubileerde woonhuizen, twee bakkerijen, stallen, stallen, schuren, een boomgaard, een moestuin, beboste percelen en andere met monsters van gewassen.

Onderweg kom je ook langs het fameuze Château de Kerjan
Midden in de "Gouden Eeuw" van Bretagne begonnen de heren van Kerjean met een gigantisch project. Ze bouwden, in plaats van het oude landhuis, een kasteel dat de mooiste woningen in de regio overtreft. Uitstekende beeldhouwers bouwden vervolgens het Château de Kerjean in Saint-Vougay in de nieuwe smaak van de Franse “tweede Renaissance”, die van het Louvre, de Tuilerieën en Fontainebleau.

De tocht eindigt in Landivisiau, met zijn beroemde Saint-Thivisiau-fontein: waarvan de tien panelen authentieke weergaven zijn van religieuzen. Bezoek de parochiekerk Saint-Thuriau en de Sainte-Anne-kapel, gebouwd tussen 1610 en 1620, en het landhuis Créac'h Kellen, vandaag omgebouwd tot een “culturele ruimte van Lucien-Prigent” en drink tenslotte op een aangename dag.