De Perche, een vergeten hoekje in het uiterste zuidoosten van Normandië is het uitgangspunt om de manoirs, de landhuizen, die hier zo rijkelijk aanwezig zijn te ontdekken. Het is een rustieke landstreek met veel natuur. Je laat de grote steden links liggen en gaat op zwerftocht door deze schitterende streek vol paarden, appels en bossen, weidse uitzichten en de manoirs. Onderweg krijg je een goede indruk van het landschap en het loont zeer de moeite om het Maison du Parc in de Manoir de Courboyer te bezoeken.

De rondrit Along the Manors from Bellêmes start op het plein. Dit bijna 150 km lange toeristische circuit, doorkruist het “land van de landhuizen” waar je enkele van de mooiste juwelen kunnen bewonderen. De trots van de regio, de statige huizen, staan ​​naast hoogwaardige landelijke woningen. Coatings in warme tinten, rode tegels, witte of bruine stenen geven veel charme aan dit platteland van de Percherons, een land van herinnering en tradities.
Van de 700 manoirs die oorspronkelijk bestonden heeft Perche er nog ongeveer honderd landhuizen staan. Deze kleine architectonische juweeltjes, statige woningen, waren voor het grootste deel de zetel van landbouwactiviteiten. Ze zijn gebouwd tussen het einde van de Honderdjarige Oorlog en de 16e eeuw en getuigen van het glorieuze verleden van de provincie. Je ontdekt de charme van deze karakteristieke woningen terwijl je over de rustige weggetjes van Perche reist.

De te bezoeken manoirs hebben vaak bovendien een nevenfunctie. Naast alleen maar mooi te zijn, kun je er soms logeren en/of de maaltijd gebruiken, is het een museum of erfgoedhuis, een privéwoning dan wel een 'mairie'. Hoe het ook zij, ze blijven een lust voor het oog. De slingerweg tussen goudgele heuvelvelden is echter van korte duur. De ene manoir na de andere duikt plots op van achter het groen.

Na het tanken begint je tocht dan echt. Zuidwaarts brengt de trip je langs het Chateau de Feugerets, nu in gebruik als hotel. De kerk en molen van Gémages zijn interessant. De kerk heeft een opmerkelijk portaal en de watermolen is in gebruik als accommodatie voor liefhebbers van fly fishing.
Op weg naar het kasteel van l’Hermitière realiseer je je plots dat je in het departement van de Orne vertoeft. Een glaasje Normandische appelcider moet toch wel ergens te verkrijgen zijn, toch? Een ciderbrouwerij net vóór het dorpje l’Hermitière brengt eindelijk redding. Santé!

Als je geluk hebt in Saint-Cyr-la-Rosière om een parade van Percheron-paarden te zien, het paardenras uit deze streek de Perche. Elk jaar zetten feestelijk opgetuigde Percherons hun beste beentje voor bij het eco-museum in de oude priorij van Sainte-Gauburge.

De Perche zou de Perche niet zijn zonder een zondagse rommelmarkt. Meer valt er niet te beleven rond de kerktoren van het kleine Dame-Marie. Erger is dat er in de verste verte geen drup te drinken valt. En dat met een loden zon boven je hoofd. In Préaux du Perche dus maar wat vocht in slaan. Na de koffie ga je op weg naar de Jardin François, een schitterende aangelegde tuin die de seizoenen volgt. Bezoeken dus!

Je maakt nu een omweg naar de hoofdstad van de Perche: Nogent-le-Rotrou. Met de burcht van de graven van Rotrou bezit de stad een juweel. Het wordt tijd om te lunchen. Bij de kerk Notre-Dame, die zeer de moeite waard .kun je op het plein parkeren. Daar zijn verscheidene gelegenheden om te eten.
Na de lunch komt er een mooi traject, waar de manoirs zich aaneen rijgen, zoals Manoir du Plessis en Manoir de L'Ormarin. Hier vang je moeiteloos het ene stilleven na het andere in je cameralens. Gelukkig is er in Manoir de Courboyer wat meer volk op de been. Dat heeft veel te maken met het informatiecentrum – én bijhorende eetgelegenheid! – in een bijgebouw van het kasteel. Het 16e-eeuwse silhouet van de manoir steekt fel af tegen het heuvelend groen. Hier strek je graag de benen. Dan gaat het weer verder: Manoir des Perrignes, Manoir de Moussetière, Château de Maison-Maugis, Manoir de la Vove enzovoort.

Na de 17e eeuwse catinatbrug van Mauves sur Huisne kom je in de stad van de bloedworst, Mortagne-au-Perche.
Mortagne was ooit een versterkte vesting, gelegen op een heuvel. Fort Toussaint, zoals de vesting heette, fungeerde als het thuis van de graven van Perche. Het werd in de 11e eeuw en 12e eeuw gebouwd in de vorm van een vijfhoek, had drie toegangspoorten en meerdere torens. Tijdens de Honderdjarige Oorlog raakte de burcht zwaar beschadigd. Tegelijk met de herstelwerkzaamheden werd ook een deel van de stad buiten de burcht ommuurd. Deze muur had twintig torens en vijf toegangspoorten en bleek een waar pronkstuk van verdedigingskunst. Er is veel te zien in Mortagne-au-Perche: Porte Saint-Denis. Église Notre-Dame Crypte Saint-André om er een paar te noemen.

Dan is het zaak om langzamerhand weer terug te keren in Bellême. Dat doe je via het middeleeuwse La Perrière. La Perrière is niet alleen bekend voor zijn antiek- en kunstmarkt. Tot in het midden van de 20e eeuw waren de fijne vingers van de dorpsvrouwen bedreven in het maken van het kostbare naaldkant. Het was Colbert, de minister van de Zonnekoning, die een variant lanceerde naar Venetiaans voorbeeld. Wat we zelf doen, doen we beter, nietwaar? Het kantwerk van Alençon en Argentan is wereldberoemd, maar ook in La Perrière scheerde deze huisnijverheid hoge toppen. De vensters van de kleine arbeidershuisjes bewijzen het nog steeds.

Dan rijd je weer op Bellême aan. De enkele gehuchten waar je doorheen rijdt hullen zich in een samenzweerderige stilte. Het zijn dan ook kleine dorpen die het gezicht van de Perche bepalen. Wat niet wil zeggen dat er geen interessante stadjes zijn. In September is het Bos van Bellême een paddenstoelenparadijs.

Bellêmes
De tijd gaat in Bellême terug tot in de 10e eeuw, toen er door Yves de Creil een kasteel werd gebouwd op een kruispunt van wegen. Het was het begin van een rijke geschiedenis, waarin Bellême uitgroeide tot een van de hoofdsteden van het Graafschap Perche. De stad had sterke vestingwerken; het was volledig ommuurd en er waren twee toegangspoorten en twee uitkijktorens. Bellême werd verschillende keren ingenomen en verwoest tijdens de Honderdjarige Oorlog en ook in de latere Hugenotenoorlogen werd de stad niet gespaard. Tot in de 16e eeuw werd Bellême beschouwd als de hoofdstad van de Perche vanwege zijn sterke vesting, maar in de loop van de tijd werden de hoofdstedelijke taken overgenomen door Mortagne-au-Perche.
Er is niet heel veel overgebleven van de ooit zo sterke vestingwerken van Bellême. Op een aantal plekken zie je nog delen van de oude stadsmuur, van de oude kasteelmuur en van de voormalige gracht. Ook een van de twee toegangspoorten én een van de twee versterkte torens zijn bewaard gebleven. Toch is het de moeite waard om even door de straten te kuieren, vooral de Rue Ville-Close en de stadspoort moet je zien. Het duurt dan ook geen uur of we hebben de mooiste hoekjes van de versterkte binnenstad gezien. Zo kun je nog een terrasje meepikken in wat een populair bistrootje blijkt te zijn. Hier gaat het leven zijn Franse gang. Je laat de smartphone in de jas en hef het glas op de vrijheid. Hier is het goed toeven, want in de Perche is de tijd van toen vaak de dag van vandaag.