De Pyreneeën strekken zich over een afstand van meer dan 450 kilometer uit van de Golf van Biskaje in het westen tot de Cap de Creus aan de Middellandse Zee. De bergketen, met toppen van meer dan 3000 meter, vormt een natuurlijke barrière die het Iberisch schiereiland afsluit van de rest van Europa. De hoofdkam van de bergketen vormt grotendeels ook de staatsgrens tussen Frankrijk en Spanje, terwijl het dwergstaatje Andorra tussen deze beide landen in ligt.
De Pyreneeën vormen voor motorrijders een waar walhalla: Prachtige vergezichten en magnifiek slingerende wegen tussen imposante bergen. Gezien de prachtige omgeving waarin de wegen werkelijk formidabel zijn aangelegd en voor veel stuurplezier zorgen, waardeer ik deze route met 5 sterren.

De route begint in Figueres bij Hotel Restaurant Bon Retorn. Daar vandaan zet je koers naar de kust, welke dan ook na een 20-tal kilometers bereikt wordt. Het laatste stuk tot aan de kust rijd je over de GIP-6041, een fijn stuk asfalt met heerlijke bochten. Af en toe verschijnt de zee al in je uitzicht, het beloofd nog wat!

Direct nadat je op de GI-612 aangekomen bent zie je een bord staan met de tekst 'linia discontinua nomes indica eix de carretera', vrij vertaald ‘de stippellijn geeft alleen de wegas aan’.
In Nederland zijn we gewend dat als het wat gevaarlijker wordt om in te halen de strepen langer worden en de onderlinge afstand korter. Dat hoeft je dus op deze weg niet te verwachten, de strepen geven alleen de as van de weg aan, niet meer en niet minder.
Vlak achter dit bord rijd je langs een parkeerplaats waar het de moeite is om even te stoppen voor een fotootje. Je kijkt uit over de haven van El Port de la Selva.

Rijdend op de GI-612 kom je langs de afslag naar de vuurtoren van d’Arinella. Deze toren is opgenomen in de inventaris van het architectonisch erfgoed van Catalonië.
De toren is gebouwd rond 1900, er werd in eerste instantie gebruik gemaakt van een Maris olielamp. In 1933 werd het olieverlichtingssysteem vervangen door een acetyleen-type, waardoor het mogelijk was om herhaaldelijk flitsen uit te zenden. In maart 1955 werd ook dit systeem verruild voor een elektrische variant.

In Llanca gaat de Gi-612 over in de N260. Dat is de naam van de weg in Spanje. In Frankrijk aangekomen heeft deze weg de naam D914. Een 30 kilometer lang geweldig stuk asfalt voorzien van heerlijke bochten. Het uitzicht mag er ook zijn. Gelukkig heeft men op diverse plekken parkeerplaatsen aangelegd zodat je even kunt stoppen om van die uitzichten te genieten. Het beste bepaal je zelf hoe vaak en waar je wilt stoppen om te genieten van deze prachtige omgeving.

Je komt, net de Franse grens gepasseerd, langs de vuurtoren van Cap Cerbère. Vanuit Frankrijk gezien is dit de laatste vuurtoren voor de Spaanse grens, men noemt deze toren ook wel de ‘zonne-toren’ omdat hij is voorzien van zonnepanelen. In 1982 werd deze moderne vuurtoren opgeleverd.
Deze constructie werd uitgevoerd om het oude licht van de haven van Cerbère, verwijderd in 1980, te vervangen. De plaats op de hoge kliffen van Kaap Cerbère werd gekozen om stroomtoevoer via bovenleidingen uit te sluiten om zodoende het landschap niet te verstoren.

Mocht je zin hebben om nog een vuurtoren te bezoeken dan is dat mogelijk bij Port-Vendres. Daar is de Cap Béar vuurtoren te vinden. De eerste toren die daar werd gebouwd dateert uit 1836. Op een hoogte van 23 meter moest deze toren aangeven waar de kustlijn was. Helaas bleek deze eerste toren vaak in de mist zijn werk te moeten doen, wat niet optimaal is natuurlijk. Dus werd er een tweede toren gebouwd, waarvan het licht op 80 meter boven zeeniveau z’n werk deed. De toren zendt elke 20 seconden 3 witte flitsen uit.
De vuurtoren, de bijgebouwen en het omliggende terrein zijn geclassificeerd als een historisch monument. Het is momenteel eigendom van de staat.

Bij Argelès-sur-Mer wordt de kust verlaten en zet je koers richting het binnenland van Frankrijk, ofwel de Pyreneeën! Via wat kleine dorpjes rijd je al gauw op de D2, eenmaal op die weg zie je de bergen in de verte al opdoemen. Korte tijd later begint het asfalt al weer mooi te slingeren en is het goed merkbaar dat het hier omhoog gaat.
De D2 is een niet al te brede weg, reden om rustig aan te doen, je weet tenslotte nooit of er een tegenligger aan komt. Het lekker rustige toeren geeft je ook mooi de gelegenheid om extra van de prachtige omgeving te genieten.

Kort na de lunch in Ille-Sur-Têt kom je langs een prachtig landschap dat bekend staat als ‘Les Orgues d’Ille-sur-Têt’, vrij vertaald de orgelpijpen van Ille-sur-Têt. Dit zijn prachtige rotsformaties die als resultaat van natuurlijke erosie zijn uitgesleten in de vorm van orgelpijpen. Het prachtige landschap is het indrukwekkende resultaat van miljoenen jaren durende erosie. Door de invloeden van de aarde, de zon, wind en water is dit indrukwekkende landschap uitgesleten uit zacht zandsteen. Al vroeg in de geschiedenis herkende men orgelpijpen in de soms wel 12 meter hoge uitgesleten stukken rots. Door de eeuwen heen heeft men deze bijzondere rotsen ook wel de ‘schoorstenen van de elfen’ genoemd. Volgens anderen had het landschap wel wat weg van de ruïnes van kastelen zoals deze elders in de regio te vinden zijn. Dit bijzondere landschap is door de eeuwen heen gekoesterd en is dan ook tot op de dag van vandaag te bezoeken voor geïnteresseerden.

Na de tankstop rijd je een stuk over de geweldige D7. Prachtig aangelegde weg door een magnifiek stuk natuur. Links en rechts van je toornen de rotswanden hoog boven je uit. De weg is af en toe zo smal dat twee auto’s elkaar niet kunnen passeren. Op veel plekken kleine inhammetjes waar je dan even kunt wachten op je tegenligger.
Je rijdt hier door de Galamus kloof, die is ontstaan door een miljoenen jaren durend proces van erosie door het water van de rivier Agly. Dankzij de kracht van het water zijn er ook meerdere natuurlijke grotten uitgesleten in deze kloof. Sinds de zevende eeuw na Christus zijn deze grotten gebruikt als toevluchtsoord voor kluizenaars, die hier hutten bouwden en tot aan hun dood verbleven. Zo is ook de beroemde hermitage ontstaan, beter bekend als Ermitage Saint-Antoine de Galamus, die ongeveer halverwege de Gorges de Galamus ligt. Hoewel deze hermitage dateert uit de elfde eeuw, verbleven er kluizenaars tot aan 1950.
Mede dankzij de bijzondere ligging van deze hermitage zijn hier scènes van verschillende films opgenomen, waaronder scènes van de film The Ninth Gate, van regisseur Roman Polanski in 1998.
Tot aan het jaar 1889 was de Gorges de Galamus nagenoeg onbegaanbaar voor auto’s. Een grootschalige operatie, waarbij er stukken rots werden verwoest zodat er een weg kon worden aangelegd, zorgde er voor dat in 1890 een route tussen de plaatsjes Cubières-sur-Cinoble en Saint-Paul-de-Fenouillet in gebruik kon worden genomen.

De route slingert verder over de D7, welke even later overgaat in de D10. Ook de eerste colletjes van deze route dienen zich aan. Je komt bijvoorbeeld over de Col du Linas, de Col de Saint-Louis en de Col du Campérié.
Tussen de twee laatst genoemde colletjes kom je door Lapradelle. Zodra je dit dorp binnen rijdt zie je links boven op een berg het Chateau Puilarens liggen. Dit chateau bleef lange tijd het meest zuidelijke versterkte kasteel van Frankrijk. Gelegen op een hoogte van bijna 697 meter, domineert dit kasteel het dorp Puilaurens-Lapradelle, midden in een dennenbos. Het exacte moment waarop het kasteel onder koninklijke controle kwam is niet bekend, maar de annexatie lijkt rond 1250 voltooid te zijn: in 1255 gaf Saint Louis opdracht aan de Sénéchal de Carcassonne om het kasteel te versterken. Terwijl het de grens in Aragon verdedigde, werd het in 1259 bezet door het grootste garnizoen van de hele grens, onder bevel van Odon de Montreuil. Tot het Verdrag van de Pyreneeën (1659) leed het kasteel herhaaldelijk onder Spaanse invallen. Slecht verdedigd en slecht onderhouden vanaf het einde van de 17e eeuw, werd het uiteindelijk overgelaten aan de revolutie.
Vandaag de dag is het chateau te bezoeken. Het laatste stuk is echter een wandeling van een kwartiertje over een rotsachtig pad.

Bijna aan het einde van de route kom je langs de kloof van Pierre-Lys. Ook hier weer een geweldig stuk natuur waar je doorheen rijdt. Naast de weg zie je een riviertje stromen, de l’Aude. Aan de aanwezigheid van deze rivier kun je ook zien dat dit heel wat jaartjes heeft geduurd om deze kloof uit te slijten.
De kliffen aan beide zijden van de weg reiken tot imposante hoogtes. De vangrail langs de weg biedt niet veel meer dan een symbolische bescherming. Maar toch geweldig om te rijden!

Even later bereik je in Quillan bij hotel La Chaumière het eindpunt van deze route. Het is een hotel gelegen in het centrum van het plaatsje, er omheen liggen diverse restaurantjes, dus ook voor in de avonduren is er wel wat vermaak te vinden.

Veel plezier bij het rijden van deze route!