De Voer…. Mooi, idyllisch, leuk, aangenaam… en voor velen een woelig strijdtoneel waarin de Vlaamse en Waalse tegenstellingen aan de oppervlakte zijn gekomen. Vandaag is het rustig op dat vlak, maar onderhuids sluimeren nog steeds de tegenstellingen… gelukkig houdt Vlaams geld de gemoederen nu in bedwang.

Hoe ruw de tegenstellingen ook zijn en hoe bloedig (neem dat maar letterlijk) de strijd - nog niet zolang geleden ook - is geweest, zo mooi is de Voer nog steeds. Ondanks de geschiedenis van gisteren, wordt het vandaag een héél erg aangename en mooie rit.

Het vertrek is, zoals vanouds, op de parking van de Carrefour in Kuringen. Ideale plaats om af te spreken, vlakbij grote aan- en afrijroutes, ruime afspreekplaats, ontbijt, lunch en diner mogelijkheden en een picknick kan er worden aangekocht.

Een kort ritje over de snelweg zorgt ervoor dat we de stedelijke omgeving van Hasselt kunnen vermijden, om dan de heerlijke Limburgse B-wegen in te duiken. De sfeer zet zich er meteen goed in, ook na het benzinestation in Munsterbilzen (rp7) waar de tank eventueel kan worden aangevuld.

Het blijft dan aangenaam rijden tot aan routepunt 10 waar een mogelijke eerste stop kan worden gemaakt, ondanks het feit dat u eigenlijk nog maar amper 40 kilometer in de wielen hebt. Maar… als u een ijsliefhebber bent is deze stop bij de ‘Icecreamlovers’ ten zéérste aan te raden. En terwijl u dat heerlijke ijs verorbert, kan u meteen een mooie kijk werpen op het Albertkanaal dat hier diep door de mergelbergen heen snijdt. Let ook op de bunker aan de overkant van de weg: deze werd integraal verplaatst toen de nieuwe brug werd aangelegd. Toch wel een teken dat de streek hier zeer waardevol was in de tijden van oorlog, maar hierover later meer.

Terwijl de laatste druppels ijs op de tong wegsmelten, kan u de route hervatten aan de andere kant van het kanaal. U rijdt Kanne in, een dorp dat bekend is om zijn grotten-champignons en zijn Grottenbier. De meeste heuvels die u hier ziet zijn namelijk meestal volledig uitgehold omdat ze zijn opgebouwd uit de zogenaamde mergelsteen die veelvuldig als bouwmateriaal werd gebruikt. Let maar eens op de huizen rondom u. U vindt vast wel vele gele gevels waarin de steen werd verwerkt.

Pittig detail… u heeft er wellicht NIETS van gezien, maar dat was ook de bedoeling…. Tijdens de afdaling naar Kanne passeerde u een voormalig militair hoofdkwartier van de NAVO. Helemaal ingegraven in de heuvel naast het Albertkanaal en totaal onzichtbaar. Alleen de locals weten de ingang nog te vinden….

Op routepunt 11 raden wij u aan om een korte fotostop te nemen. Niet alleen de brug over het Albertkanaal is een fijn architectonisch meesterwerkje, ook de uitgraving van het kanaal zelf tussen de 40 meter hoge heuvel was een huzarenstukje. En denk erom, ook de heuvels die u links en rechts van u ziet liggen zijn…. hol. De ganse streek is hier ondergraven en ondertunneld. Er zijn gangen hier vlakbij die tot in Maastricht lopen….

Net na het oversteken van de brug (rp12) rijdt u Wallonië binnen. Toch nog best even voorzichtig zijn met de gashendel want u flirt nog een tijdje met de Vlaams-Waalse grens. En om maar een teken van verschil aan te duiden: in Wallonië mag u 90 kilometer per uur buiten de dorpskom. In Vlaanderen maximum 70. En de Vlaamse big brother jongens in politie-uniform zien u graag passeren voor het oog van hun gevoelige, en zéér strategisch geplaatste camera’s… . Als u dus geen - door de Vlaamse overheid vrij duur verkochte - bijkomende herinnering wenst te ontvangen aan deze trip, houdt u best de rechterhand nog even in bedwang.

Op routepunt 13 vergasten wij u met een kijkje op het fort van Eben-Emael. Een toonbeeld van de Belgische incompetentie…..

Het fort van Eben-Emael, dat deel uitmaakte van de fortengordel die België moest bewaken tegen de grote invasie, is helemaal uitgegraven in de heuvel. Op zich een goed idee en, eerlijk is eerlijk, als de leiding van het fort niet in de handen was gegeven van een volslagen idioot, dan had het verloop van de oorlog er misschien ietsje anders uitgezien.

Op 10 mei om 04.25 uur zetten de Duitsers hun tot in de puntjes voorbereidde aanval in. De kanonnen van het fort konden niet vuren. Het Zuidelijke kanon was niet bemand omdat de manschappen gesommeerd waren om beneden camions te komen lossen, en het Noordelijke kanon werd uitgeschakeld met slechts één zogenaamde ‘holle’ lading waardoor heel het kanon en de toegang ernaartoe werd vernield door het wegsmelten van de trap ernaartoe. Er was slechts één wachtmeester die bevel gaf tot vuren, maar die zat …zonder munitie….. die zat nog in de camions. Daarenboven weigerde ook de munitielift, wellicht ook aangelegd in opdracht van de overheid….
Het fort, waarop de vliegtuigen door de inefficiënte bewaking konden landen tot op 5 meter van de onbewapende mitrailleurs, werd dus met behulp van slechts één explosief totaal onklaar gemaakt. De Belgische inefficiëntie had dus geen schijn van kans tegen de ‘Deutsche Grundlichkeit’ die ervoor zorgde dat het ganse territorium rondom het Albertkanaal op twee dagen tijd volledig was ingenomen. En die Deutsche Grundligkeit kan u letterlijk nemen. De Duitse soldaten waren zodanig goed voorbereid dat ze zelfs de Belgische trams zonder problemen konden besturen. Het was een kwestie van uren vooraleer de volledige streek ingenomen was door de Duitse soldaten.

Als het militaire aspect van de streek u interesseert, houdt u ook best even halt net na routepunt 14. Er is daar een klein, maar desalniettemin zéér interessant uitzichtpunt. De parkeermogelijkheden zijn weliswaar beperkt, maar een kleine groep motoren raakt u wel even kwijt. Het uitzichtpunt biedt u een zicht op het Albertkanaal, de Maas en de drie landen in de buurt. Nederland en de stad Maastricht aan de linkerzijde, Het Belgische land onderaan en Duitsland verder weg. Het land dat u hier aanschouwt is al sinds de Napoleontische tijd het bloedige toneel van een verbeten strijd tussen allerlei landen. Als u de streek uitgebreid bezoekt zijn er, buiten het Fort van Eben-Emael nog vele andere tekens hiervan terug te vinden.

Op Routepunt 15 steekt u het Albertkanaal over dat net voor de brug bijkomende voeding krijgt van de Maas. Het Albertkanaal is hier uitermate belangrijk omdat het de volledige streek economisch heeft doen ontsluiten. Na het oversteken van het kanaal rijdt u op het land tussen kanaal en Maas en wanneer u de Maas oversteekt ter hoogte van routepunt 16 rijdt u Vlaanderen terug binnen en betreedt u de Voerstreek. Een koffiepauze is voorzien ter hoogte van routepunt 17 waar u de reeds opgedane indrukken even kan verwerken.

Na de pauze flirt u even letterlijk met de Nederlandse grens. Tussen rp 18 en 19 rijdt u letterlijk op die grens. Als u goed oplet ziet u de grenspalen staan. U rijdt door Voeren en blijft dit doen tot routepunt 21 waar u zich op Waals grondgebied begeeft tot en met routepunt 45. U mag vanaf hier iets soepeler aan het gas gaan zonder dat u de rekening krijgt gepresenteerd.

Routepunt 21 ligt bovendien in het bosreservaat van de Teuvenerberg. Het is er héél aangenaam vertoeven en de uitzichten over de streek zijn werkelijk majestueus. En zeker wanneer u de Teuvenerberg afrijdt en het Beusdael kasteel in het zicht komt. Een onvergetelijke indruk zal ongetwijfeld uw deel worden. Een fotostop is dan ook ingelast op rp 22 waar u dit fantastisch mooie kasteel even op de gevoelige plaat kan vastleggen. Privé-bezit bovendien….

Na de fotostop waar u best even mag wegdromen in de richting van kasteelheer of –dame, let u toch best maar even terug op de weg… de streek is zo mooi, en niet alleen voor bikers. U zal hier vele fietsers en wandelaars aantreffen op uw weg naar rp 26 waar u in het dorpje wellicht wel wat te eten en te drinken kan vinden. ‘Au Petit Café’ biedt u een kleine parkeerplaats aan de overkant van de weg, als er natuurlijk plaats is op het terras.

Op routepunt 30 bevindt u zich niet enkel in het Natuurpark ‘De Hoge Venen’ dat deel uitmaakt van het Eifelgebied, maar raakt u ook het hoogste punt aan op deze route: u bevindt zich 455 meter boven zeeniveau.

Vanaf hier is de rit naar Val-Dieu, een voormalig Sistercijnen abdij, heel erg aangenaam en ze laat u toe om heerlijk te flaneren met de motor waarbij u zowel de agrarische als de bosrijke kant van de streek leert kennen. De zeer spitse toren van de Abdij van Val Dieu zelf zal u al een tijdje boven de bomen zien uitsteken om dan plots voor uw neus te verschijnen. De kerk mag dan misschien al wel vijf keer herbouwd zijn, iedere keer terug naar de originele bouwplannen, de abdij zelf is nog steeds in originele staat. Er wordt ook nog steeds bier gebrouwen, maar ondanks het feit dat dit ook een Cistercijnen abdij was, is het géén trappistenbier, doch één der 23 abdijbieren die het land rijk is. Maakt voor de smaak natuurlijk niet uit, want de vele variaties van de Val Dieu vallen bij velen bijzonder goed in de smaak…

In de veronderstelling dat u de Val Dieu toch nog liever nog even in de topkoffer steekt dan in uzelf, maar ervan uitgaande dat u toch een ‘dorstje’ heeft hebben we op rp 38 terug een korte stop ingelast. Kort hierna steekt u de Maas en het Albertkanaal terug over, alsmede ook de grens met Vlaanderen. Let op de gewijzigde snelheidslimieten!

Ook de ronding rondom Tongeren, de oudste stad in Vlaanderen, en de weg terug naar Kuringen zijn de rit méér dan waard. Het blijft dus nog even genieten op deze laatste strek van de route die met stip de vijf-sterren quotatie verdient. De kwaliteit van de weg, de uitzichten, de natuur, de historiek én de heerlijke pauzepunten zijn hier absoluut de oorzaak van.

En hoe woelig de streek ook was waar u zonet doorheen bent gereden, zo rustig is het Limburgse landschap. Totaal ontspannen zal u dus terug aankomen op de startplaats, die eveneens als eindpunt dient. U heeft in één van de aanwezige restaurants de kans om rustig afscheid te nemen van de kameraden....