Vroeger kwam de zee tot aan de voet van het kasteel van Talmont, de woonplaats van Richard Leeuwenhart.
Nu, op 6 kilometer afstand, waakt dit oude middeleeuwse fort (11e en 12e eeuw) over de stad Talmont-Saint-Hilaire.
Hier begint je rit langs de kust tot aan een andere Talmont aan de mond van de Gironde.
Je rijdt na eventueel tanken naar het uitgestrekte moeras- en kweldergebied behorend bij het Parc South Vendée Atlantique. Vroeger was dit gebied zee, waar enkele voormalige eilanden flink boven het landschap uitsteken.

Van La Tranche-sur-Mer tot aan Saint-Michel-en-l’Herm rijd je langs de Lagune de la Casse de la Belle Henriette. Je kunt ook het voormalige eiland île de la Dive bezoeken, voor een adembenemend uitzicht op de Pointe de l’Aiguillon, de Baai van l’Aiguillon en het île-de-Ré.
Vanaf Saint-Michel-en-l’Herm rijd je door het drooggelegde moerasland, met grote kwekerijen en boerderijen die “cabanes” worden genoemd. Absoluut de moeite waard zijn deze paden langs de kusten van de Vendée. De weggetjes tonen adembenemende uitzichten en voeren door heel gevarieerd landschap. Fijne tocht tussen duinen, rotsen, bossen en zelfs moerassen!

De Baai van l’Aiguillon bestaat uit zoutpannen (de zogenaamde “mizottes”), wadden en duinen. Daarmee is het één van de meest bijzondere natuurgebieden van de streek South Vendée Atlantic. Naar gelang de getijden verandert het landschap steeds opnieuw: van een baai waar wadden bovenuit steken of alleen wat zoutpannen, tot een haast volledig overstroomde baai, omringd door duinen die door de mens zijn aangelegd. De baai staat dan ook op de lijst van Nationale Natuurreservaten. Het is één van de belangrijkste natuurplekken van Frankrijk voor trekvogels. Bij het waterrijke natuurgebied van de Marais Poitevin daalt het bodem­ niveau zelfs tot onder het zeepeil.

Van verre zie je al de hoge tolbrug naar het schiereiland lle-de-Ré, met zijn kalkklippen. De glorierijke tijden van de zoutwin­ning zijn voorbij en veel zoutmoerassen hebben een andere bestemming gekregen, in het noorden van het schiereiland vaak die van vogelreservaat. Het loont de moeite om een rondje over het eiland te maken.
De koffie staat klaar in het ommuurde stadje Saint-Martin-de-Ré, de hoofdstad van het eiland Ile-de-Ré. Met zijn bijzondere verdedigingswerken van Vauban staat het zelfs op de Werelderfgoedlijst. Het plaatsje is in de zomer een levendige gemeenschap waar vele toeristen komen. Op de terrasjes rondom de haven is het in de zomermaanden gezellig druk. In het haventje liggen dan de plezierjachten naast de vissersboten en op de promenade maken toeristen een wandelingetje.

Het dorp La Flotte-en-Ré heeft een gezellige jachthaven waar een klein gedeelte wordt gebruikt door vissers. De witte huizen zijn rondom de haven gebouwd en geven het dorp een unieke karakter. Waar nu jachten liggen was vroeger een drukke handelshaven. Hier werden vis, wijn en zout verscheept. Zout wordt nog altijd gewonnen op het eiland door zeewater in bassins te laten verdampen. Net als de rest van het eiland, dat ongeveer de helft zo groot is als Texel, is de toeristenindustrie één van de grote werkgevers.
Naast de haven heeft La Flotte nog andere bezienswaardigheden. Even buiten het dorp staat de ruïne van een Cisterciënzer klooster dat een beetje de sfeer heeft van de klooster-ruïnes in Engeland. De abdij is gesticht in de twaalfde eeuw waar het langzaam maar zeker groeide. Tijdens de Honderdjarige oorlog werd het klooster twee keer verwoest en twee keer werd opgebouwd. In de zestiende eeuw was het echter voorgoed afgelopen. Tijdens de godsdienstoorlogen sloopten de Hugenoten het Cisterciënzer oord waarna de monniken nooit meer terugkeerden.
De ruïne leverde de bouwstenen van nog een bezienswaardigheid van La Flotte. Het Fort De la Prée werd namelijk aan het begin van de zeventiende eeuw gebouwd met de stenen van het klooster. De burcht werd verdedigd door vierhonderd man en heeft een klein haventje. Bij de oplevering mankeerde er nog wel wat aan het gebouw, een kwaal van alle tijden. Zo was er geen rekening gehouden met het drinkwater voor de manschappen waardoor er al snel de aanpassingen moesten worden doorgevoerd.

Terug de brug over. Je rijdt om de stad La Rochelle heen om die via de zuidzijde te bezoeken. De sfeer rond de oude haven van de stad La Rochelle heeft altijd al kunstenaars getrokken. La Rochelle ontstond uit een 11e-eeuws fort. Onder Engels bewind groei­de de stad uit tot een belangrijke handels­plaats. Zout en wijn waren toen de voor­naamste exportproducten. Genuese schepen bevoorraadden dit deel van Europa met handelswaar, afkomstig uit het Middellandse­ Zeegebied. Bij de oude haven vindt u de toren van St.-Nicholas. Deze rust al zes eeuwen op zijn houten pilaren. Vanaf de 15e eeuw vertrokken kolonisten vanuit La Rochelle naar Canada. Een eeuw later voeren vissers van La RochelIe uit naar Newfoundland.
Dat ook de 17e-eeuwse stad rijkdom kende, blijkt uit het stadhuis, dat een fraaie galerij rond de binnenhof heeft. In de stad is gelegenheid te over om te lunchen.

Na de lunch neem je de weg naar de andere havenstad Rochefort. Ook de inwoners van Rochefort, een pas in de 17e eeuw gestichte stad, zochten de horizon. De beroemdste is wel Pierre Loti. Hij hield van exotische werelden en maakte als marine-officier reizen over bijna alle oceanen. Hij schreef er tal van romans over. Zijn huis is verbouwd tot museum en bevat een Arabische kamer en een moskee.
Rochefort ontstond eigenlijk doordat tussen Lorient (Bretagne) en de Spaanse grens de Franse kust in de 17e eeuw geen noemens­waardige versterkingen had. De staatsman Colbert besloot daarom aan de rivier de Charente een fort te bouwen. Vauban ont­wierp de versterkingen en zeven jaar later mocht Rochefort zich even sterk noemen als grotere kustcentra zoals Toulon en Brest.
Door zijn minder gunstige ligging kon Rochefort in de erop volgende eeuwen zich als zeehaven echter niet waarmaken, vooral omdat de schepen steeds meer diepgang kregen. De maritieme geschiedenis van de stad wordt verteld in het museum voor geschiedenis en kunst en in de Corderie Royale (touwslagerij). In de haven ligt (de replica van) het fregat de Hermione op betere tijden. Heel speciaal is de nog in werking zijnde oude zweefbrug over de Charente; nu fiets- en loopbrug. Hier is een fijn plekje voor koffie of een drankje.

Je vervolgt de route langs de kust. Ook hier is het weer een moerassige aangelegenheid, waarin een verborgen vesting ligt. In tegenstelling tot de meeste vestigingssteden is Brouage niet ontstaan binnen de muren maar zijn die er later omheen gebouwd. Het dorpje is gesticht in 1555 maar werd pas in de zeventiende eeuw ommuurd.
De vesting Brouage was vooral een opslagplaats van wapens maar er kon ook een garnizoen van zesduizend man herbergen. Daarmee werd de vesting feitelijk onneembaar zeker gezien de moerassen die zich in de zeventiende eeuw rondom het dorp hadden gevormd. Een eeuw eerder lag Brouage nog een haven met directe toegang tot de Atlantische Oceaan maar door verzanding waren de verschillende eilanden voor de kust aan elkaar gegroeid. De moerassen die daarbij zijn ontstaan vormde een natuurlijke bondgenoot van de verdedigers.
De citadel zelf omvat een vierkant van vierhonderd bij vierhonderd meter. De wallen zijn niet heel hoog maar met zeven bastions versterkt met kleine torentjes doen ze hun taak uitstekend. Een wandeling rondom Brouage over de muren is dan ook een must waar bij belangrijke punten op borden wordt uitgelegd wat er terplekke is gebeurd.
Door de omwalling kreeg het dorp poorten en nog steeds zijn dat de enige toegangswegen. Binnen de wallen is de kerk met zijn houten dak interessant en zijn er in de eetzaal van de barakken tentoonstellingen. Verder zijn er leuke kleine winkeltjes en aantrekkelijke restaurantjes waar je oesters kan eten.

Je komt langs het beroemde oesterdorp Marenne, maar er komt een volgende gelegenheid in Mornac-sur-Seudre. Dit is een oud zoutdorp verrijkt met oesters. Het dorp ligt tien kilometer van de Franse westkust tussen Rochefort en Royan. Toch is de zee hier nooit ver weg want het dorp ligt in een kweldergebied met een rechtstreekse verbinding met het open water waar al eeuwen zout wordt gewonnen. Nu worden hier massaal oesters gekweekt en liefhebbers van deze fruit-du-mer kunnen hier dan ook hun hart ophalen. Het dorp heeft heerlijk smalle straatjes waar je ’s zomers heerlijk kan wandelen en slenteren. Eten kan ook prima want er zijn genoeg restaurantjes en andere tentjes. Het kerkje is zeker interessant. Het staat op fundering die is gemaakt door Merovingers, dat is een vroeg middeleeuws volk dat over Frankrijk heerste, en heeft bovendien zeer oude fresco’s uit de elfde eeuw. Even naar binnen dus!

De laatste stop nadert. Zoals de naam al aangeeft ligt Talmont-sur-Gironde langs de Gironde maar de rivier is hier zo breed dat er weinig verschil is met de Atlantische Oceaan. Het dorp is gebouwd op een rots waardoor het makkelijk te verdedigen is zeker omdat het ook nog eens een verdedigingsmuur had. In de Middeleeuwen controleerde Talmont zo de toegang van de Gironde en dus tot Bordeaux.
Van deze muur staat niet veel meer maar om de kerk is hij nog bijna helemaal intact. Omdat de kerk op een soort schiereiland staat levert dit een uiterst fraai plaatje op. Het dorp zelf bestaat uit witte huizen met blauwe luiken, een zeer fotogenieke combinatie. De straten staan recht op elkaar en doen denken aan een Romeins legerplaats maar dat is echter niet. Twee kilometer verderop zijn er wel opgravingen uit de tijd van het Romeinse Rijk, maar hier niet. Tot slot heeft het dorpje een kleine maar mooie vissershaven waar vroeger steur aan wal werd gebracht. Tegenwoordig wordt er op glasaal en Lamprei gevist en die je kun je ongetwijfeld goed eten in één van de restaurants van het dorp.