Deze tocht is een onderdeel van een lange route langs de Franse kant van de Pyreneeën. Zij loopt van Oost naar West in vier etappes, waarvan deze de vierde trip is. De trip belooft een ont-, in-, soms spannende tocht te worden over de hoge bergpassen dwars door de adembenemende Pyreneeën.

Je begint je route in Gourette, het wintersportgebied van het kuuroord Eaux-Bonnes. In Gourette zelf vind je de meeste hotels en restaurants, voornamelijk op de pistes of aan de voet van het skigebied. Het gehele resort is ski-in en ski-out. Gourette is vooral een ideaal wintersportoord voor gezinnen, omdat er veel voorzieningen zijn voor kinderen en veel uitdagende pistes voor volwassenen. Het tanken van brandstof is hier overigens een probleem; je zult pas in Laruns zo'n 10 km verderop terecht kunnen. Wel kan je even buiten Gourette genoeg koelwater tanken bij de Cascade du Gros Hêtre, een waterval van zo'n 10 meter, zichtbaar vanaf de brug.

Het eerste gebouw van kuuroord Eaux-Bonnes dat verwijst naar hydrotherapie dateert uit de 16e eeuw; het huidige etablissement is uit 1830. In de tweede helft van de 19e eeuw, de hoogtijdagen van het resort, droegen de gevels van de gebouwen een "Second Empire"-stijl met halfronde boogopeningen en rood metselwerk. De herenhuizen aan de rue Castellane en het Hôtel des Princes ontstaan dan. Het was ook de periode waarin veel persoonlijkheden er verbleven, zoals keizerin Eugénie, de hertogin van Angoulême, de hertogin van Berry, Rosa Bonheur, Delacroix, Sarah Bernhard...

Bij Aste-Béon ligt in het Nationale Park van de Pyreneeën het natuurgebied Réserve naturelle de Vallée d'Ossau met de Falaise aux Vautours (gierenrots). Daar nestelen ca. 50 van de 100 paren vale gieren die Frankrijk kent. Omdat vale gieren zo vroeg beginnen met nestelen en zo lang voor hun jongen zorgen, is het natuurgebied van 10 januari tot 15 augustus gesloten. Op heldere dagen kan je de dieren echter gemakkelijk af en aan zien vliegen, zonder dat het nodig is om in het natuurgebied zelf te komen. Ze worden gevoerd op vaste plaatsen, waar kadavers van schapen, geiten en koeien worden neergelegd. Van april tot oktober kan je in het bezoekerscentrum op een groot scherm het leven van de gieren en hun jongen volgen: een ornitholoog bedient op afstand een camera die boven hun nesten hangt en geeft uitleg bij de gebeurtenissen. Een pad rond het centrum laat op verrassende en interessante wijze het leven zien van de vogels en van de herders uit deze streek. Behalve vale gieren nestelen in de kalkrotsen en de bossen ook nog andere soorten roofvogels.

Dan wordt het tijd het tankstation op te zoeken bij Laruns. Over de brug links, zie je het Intermarché-complex al liggen. In het wat grotere dorp Bedous is een koffiestop gepland en dan, na de koffie gaat het los en geniet je van alleen maar spectaculaire uitzichten op de machtige bergen van de Atlantische Pyreneeën.

De Gorges de Kakuetta is een kloof van bijna twee kilometer lang en is opengesteld voor publiek. Op sommige plekken in deze zeer diepe en grillige kloof is de afstand tussen de rotswanden minder dan drie meter. In de Gorges de Kakuetta zijn zoveel mossen, korstmossen en varens aanwezig dat het er wel op lijkt dat de kloof zijn eigen microklimaat heeft en geldt de Gorges de Kakuetta als een bijzondere bezienswaardigheid. Wanneer je besluit deze mooie kloof te bezoeken is het verstandig om stevige wandelschoenen mee te nemen. Het pad door de kloof bevat losse stenen en de paden in de kloof kunnen hier en daar glad zijn. Op sommige plekken in de kloof kan je adembenemend mooie foto’s maken. Een bezoekje aan deze prachtige kloof is dan ook een mooie afwisseling en sowieso een belevenis. En als je toch hier stopt is ook de voetgangers hangbrug Passerelle d'Holzarté, iets verderop, een spectaculaire onderbreking.

Saint-Jean-Pied-de-Port is een middeleeuws plaatsje aan de voet van de Pyreneeën in Frans Baskenland. Een belangrijke bezienswaardigheid, die je zeker niet over mag slaan, is de Église Notre-Dame de Saint-Jean-Pied-de-Port. Opvallend aan het gebouw is dat de klokkentoren een poort heeft (Porte d’Espagne) die naar de hoofdstraat leidt. Wat erg leuk is om te doen in Saint-Jean-Pied-de-Port is een wandeling maken langs de middeleeuwse stadsmuren. De stadsmuren zijn gebouwd in de 13e eeuw en voor een gedeelte gerenoveerd in de 19e eeuw. Dankzij deze verbetering is het mogelijk om langs de muur te lopen van de Porte de Navarra tot de Porte Saint-Jacques. Bovenop de top van de heuvel staat de Citadel, gebouwd rond 1625-1627 en is in de loop der jaren aangepast en verbeterd. Het is helaas niet mogelijk om de citadel van binnen te bewonderen, omdat er momenteel een middelbare school in het gebouw zit. In Rue de la Citadelle bevindt zich een interessant museum: Prison des Évêques, oftewel de bisschoppengevangenis. De naam van dit museum verwijst naar twee verschillende historische realiteiten: de aanwezigheid van bisschoppen van het bisdom Bayonne aan het einde van de 14e en het begin van de 15e eeuw en de penitentiaire roeping die het gebouw vanaf het einde van de 18e eeuw had. Tegenwoordig doet het gebouw dienst als museum en vind je er zowel permanente als tijdelijke tentoonstellingen. Saint-Jean is een prima plaatsje om te lunchen.

In Nederland is het iets minder bekend, maar in Frankrijk heeft iedere keukenprins of -prinses het wel in het kruidenkastje staan: piment d’Espelette, gedroogde, gemalen rode peper. Ook in restaurants zie je dit geregeld in gerechten terugkomen. Het heeft een zoet-pittige smaak en geur. Een geur die je overal ruikt wanneer je in het dorp Espelette rondloopt. Overal zijn winkeltjes waar je de peper kunt kopen, in gedroogde en gemalen vorm of in z’n geheel aan strengen. Die strengen zie je tijdens de herfst trouwens veel tegen de gevels van huizen hangen, om ze te drogen in de zon. De rest van het jaar hangen er alleen her en der wat ter decoratie. Behalve de winkels zijn er uiteraard ook wat restaurants waar je de peper in de praktijk kunt proeven. Maar na de peper komt de drank om te blussen en dat betekent een drink pauze. Dankzij de bekendheid van piment d’Espelette is het dorp een geliefde bestemming onder de Fransen. Rondom het dorp vind je dan ook enkele ruime parkeerterreinen. Het office de tourisme is gevestigd in het château des Barons d’Ezpeleta, een bouwwerk uit de zeventiende eeuw, op de plek van waar al waarschijnlijk sinds rond het jaar duizend een kasteel staat. Op de bovenste verdieping is ook nog een kleine tentoonstellingsruimte met wisselende exposities. Een ideale kans om even in dit monumentale gebouw rond te kijken.

In Saint-Jean-de-Luz komt veel van het fijne van Baskenland samen: gezellige, sfeervolle straatjes met vakwerkhuizen, prima restaurantjes met de typische Baskische gerechten, én zowel de zee als de bergen binnen handbereik. Ooit was Saint-Jean-de-Luz een vrij onbeduidend plaatsje, in bezit van geestelijken uit Bayonne. Pas na de 15e eeuw groeide het uit tot een bescheiden stad, die strategisch van weinig belang was. Daarom verrezen er bijvoorbeeld nooit verdedigingswerken om de stad. Toch speelde Saint-Jean-de-Luz wel degelijk z’n rol in de geschiedenis. In de 15e eeuw trokken vissers uit de stad tot aan Newfoundland voor de vangst van kabeljauw en walvissen. Van de 16e tot de 18e eeuw was Saint-Jean-de-Luz, samen met het aangrenzende Ciboure, een belangrijke havenstad voor piraten die in opdracht van de koning van Frankrijk de zee afschuimden. Na het ondertekenen van het verdrag van de Pyreneeën, waarmee er een einde kwam aan de oorlog tussen Frankrijk en Spanje, trouwde koning Louis XIV in de kerk van Saint-Jean-de-Luz met de dochter van Filippe IV, Marie-Thérèse d’Autriche. De huizen waar de koning en koningin verbleven, het maison Louis XIV en het maison de l’Infante, zijn nog altijd te bezoeken. Saint-Jean-de-Luz heeft een vrij overzichtelijk centrum. De belangrijkste winkelstraat is de Rue Léon Gambetta. Hier vind je veel leuke boetiekjes en winkels met typische Baskische producten, waarvan de espadrilles de bekendste zijn. Na een rondje door het centrum te hebben gelopen, beginnend bij de markthal, kom je al snel uit bij de kerk waar Louis XIV op 9 juni 1660 zijn jawoord aan de Spaanse infante gaf. De Église Saint-Jean-Baptiste is een monumentaal gebouw met een typisch Baskisch interieur. De houten balkons aan de zijkanten en achterkant kom je in meer Baskische kerken tegen. De oudste delen van de kerk dateren uit de 15e eeuw. Op het moment van de koninklijke bruiloft werd er volop aan de kerk verbouwd, pas halverwege de 18e eeuw had de kerk de volledige afmetingen van tegenwoordig. Met al het houtwerk, de schilderingen en het indrukwekkende altaarstuk voorin de kerk, dat hier in 1669 geplaatst werd, is er genoeg te zien in de kerk. En dan tenslotte, zoek je naar een geschikt plekje om de dag nog eens door te nemen.