Het mooie van tanktastochten is dat ze je de werkelijkheid achter de werkelijkheid laten zien. Ik bedoel: hoe vaak jakker je niet over de A1 bij Hoevelaken, in de stilzwijgende overtuiging dat het rond dat knooppunt een gekkenhuis is, druk en vol en niet het bezoeken waard.
Onzin. Bij Hoevelaken gebeurt niks, toer je door vriendelijk boerenland en is van haast, het unique selling point van de snelweg, niets te merken. Daar, in die buurt, beleefde je zelfs je finest moment, in Zwartebroek, op het terras van dorpshuis De Belleman.

Deze voert je door de wijde omgeving van Hilversum, vanuit de immense villawijk, die Hilversum eigenlijk is, duik je omlaag, het Utrechtse veenweidegebied in. Een totaal andere omgeving, open en weids en licht. Een beetje morsig ook, typisch zo’n gebied dat zich maar moet zien te handhaven in het geweld van almaar uitbreidende infrastructuur en verstedelijking. Onder Zeist begint het grote genieten als je eerst via de majestueuze Koelaan naar Bunnik ploft en vervolgens op het Oostromsdijkje beland, een magnifieke essenlaan.

Dit is wat je noemt monumentaal rijden. Ja, het leven is goed hier. Kan ook niet anders want je bevind je op de Stichtse Lustwarande, de zuidwestelijke rand van de Utrechtse Heuvelrug en van oudsher de favoriete vestigingsplaats van de rijken. Onder hen bevond zich ook Wilhelm II, de laatste Duitse keizer. Na het verliezen van de Eerste Wereldoorlog trok hij zich terug op het inderhaast aangekochte Huis Doorn. Als telg uit een familie met Pruisische wortels – daar hadden ze een harde hand van opvoeden. Zo kun je lezen dat Frederik Wilhelm I van Pruisen van zijn zoon een échte soldaat wilde maken door hem elke ochtend te wekken met het afvuren van een kanon. Op zijn zesde kreeg het ventje een eigen regiment kinderen – kon ‘ie alvast leren drillen. En als hij bij koud weer handschoenen droeg, gaf zijn vader hem een pak slaag. Kijk, en dan gaat het natuurlijk een keer mis. Zo stierf het eerste kind van deze Frederik Wilhelm I door ‘een te dicht bij de wieg afgevuurd vreugdesalvo’ en het derde ‘nadat de zware kroningskroon die hem bij de doop werd opgezet, zijn schedeltje indrukte’.

Je vervolgd de route en verlaat de Utrechtse Heuvelrug om via de Scherpenzeelseweg – kilometers door het bos – naar kip-country te rijden. Je bent hier in het hartje van de Biblebelt en in Scherpenzeel wordt duidelijk wat dat betekent. Het dorp telt wel zeven kerkgenootschappen en evenzovele kerkgebouwen waaronder heel grote, voor wel tweeduizend gelovigen. Scherpenzeel oogt gezellig en druk. Je verlaat Scherpenzeel via de Renessersteeg, een magnifieke laan, kaarsrecht en omzoomd door hoge eiken. Later volgt de Moorsterweg – vier kilometer zwenken en zwieren door een stil landschap van afwisselend bos en bloeiende aardappelvelden. Lekker rijden, met deze kanttekening dat je niet helemaal los kunt gaan, daarvoor liggen er teveel verkeersdrempels. Verrassend: het gehucht Achterveld, misschien volslagen onbekend en kijk nu eens: één grote nieuwe villawijk.

Dat stelt echter nog niks voor vergeleken met Bunschoten-Spakenburg. Ooit was dat een klein gereformeerd oord, bestaande uit twee kernen, helemaal aan het eind van de Eempolder – hier kun je zien hoe plat Nederland eigenlijk is. Die twee kernen zijn inmiddels volledig aan elkaar gegroeid en om bij het hart te komen, de Oude Haven van Spakenburg, moet je je echt door de ene na de andere villawijk heen worstelen. Het houdt niet op maar … eenmaal in het hart kijk je je ogen uit. Beeldschoon, dat is het daar rond ’t Spui, met zijn bruine vloot van botters en dan die nog intacte werf. Het verzoent me met wat er verder allemaal misgaat met de wereld. Schoonheid, daar gaat het om. Dat zie je in deze TTT!

Omdat ik deze route (nog) niet zelf heb gereden, krijgt deze route 3 sterren.