Deze 4de route uit de "Alpen en Dolomieten 2020" routecollectie is zeker en vast één van de koninginnenritten van de routecollectie. Ze brengt u in totaal over 7 verschillende passen waarvan de Stelvio en de Gavia wellicht de bekendste, maar misschien zelfs nog niet de mooiste zijn. Die eer is, wat mij betreft althans, weggelegd voor de passen in de Dolomieten. En daar brengt deze route u naartoe. Een andere toepasselijke naam voor deze route zou dan ook kunnen zijn: ‘Van de Alpen naar de Dolomieten in 7 passen’. Geniet ervan, maar met mate; deze route van 6 uur (zonder pauzes) over 7 bergpassen is niet voor doetjes…

De moment dat je vertrekt in Trafoi zit je al meteen goed, op 1 kilometer van de start vind je al het eerste Stelvio speldje. Nog 44 te gaan en je zit aan de top van 2758 meter, meteen één van de hoogst berijdbare toppen van Europa. De Col de l’Iseran in Frankrijk is hoger en de Col de la Bonette, eveneens in Frankrijk, wil ook met de eer gaan lopen, maar dat is toch een beetje vals spelen. Op de Bonette hebben ze eigenlijk een topje bijgemaakt om er de hoogst berijdbare weg in Europa van te maken. De Stelvio (rp2) is in ieder geval ook een van de oudste. In 1825 was de oorspronkelijke weg voltooid en deze werd ook het ganse jaar door open gehouden omdat het de belangrijkste verbinding was tussen Wenen en Milaan. Vandaag is dat niet meer het geval en gaat de Stelvio pas dan ook dicht tussen oktober en mei. Héél erg dikwijls ook nog in juni, gelet op de sneeuwval op deze hoogte. Zelfs in de zomer kan er sneeuw vallen en wordt de pas onverbiddelijk afgesloten. Onderschat de Stelvio en de snelle opvolging van de haarspeldbochten zeker niet.

Leuk weetje, als je even geld wilt tanken aan de hoogste geldautomaat van Europa, dan is de top van de Stelvio eveneens de ‘place to be…’.

30 speldjes in de afdaling later, beland je in Bormio waar je passeert op weg naar de Gavia. In Bormio is ook het eerste tankstation op de route te vinden (rp3), mocht dit nodig zijn.

De Gavia pas (rp 4) is een vrij lange pas die op de top de 2621 meter bereikt. Het is ook een vrij steile pas die soms amper 3 meter breed is. Onmiddellijk daarnaast gapen soms diepten van 500 meter. Dit alles samen maakt de Gavia eigenlijk toch wel een vrij gevaarlijke pas die met de nodige omzichtigheid moet genomen worden.

De afdaling tot Ponte di Legno is een leuke speeltuin. Na Ponto di Legno wordt afgebogen in de richting van de Dolomieten terwijl de Passo del Tonale (rp 5) en de Passo dela Mendola (rp 7) (Mendelpass) onder de wielen doorschuiven in de transitie van de Alpen naar de Dolomieten.

De Passo del Tonale is normaal gezien het gehele jaar geopend. Ze ligt temidden van woelig oorlogsgebied en het oorlogsmonument aan de top herinnert u er aan.

De Mendelpas is dan weer ietsje meer toeristisch en kon in het verleden reeds diverse beroemde gasten ontvangen; Gandhi, Röntgen, Frans Jozef I van Oostenrijk…, allemaal hebben ze hier verbleven.
Bij helder weer krijgt men op de top van de Mendelpas het Latemar massief van het Dolomietengebergte voor het eerst te zien, maar eerst daalt u nog af naar de vallei van de Adige om dan weer de bochtige klim te maken naar de Passo di San Lugano, de eerste Dolomieten pas op de route.

De Dolomieten bestaan in principe uit vier massieven die we vermelden in volgorde van aantreden op deze (en de volgende) route: Het Latemar massief is het eerste aan uw rechterzijde, terwijl de Rosengarten aan uw linkerzijde blijft. De Marmolada en de Sella zijn de volgende in het rijtje, maar die passeren we op deze route nog nét niet, aangezien we in Vigo di Fassa toch eerst even de slaapmat opzoeken. Maar vooraleer daar aan te belanden, wacht ons nog een bijzonder prettig parcours dat, zoals reeds vermeld, begint op de Passo di San Lugano.

De Passo di San Lugano (rp9) is vrij eenvoudig te rijden. Een paar speldjes in de aanrij, maar dan gaat ie lekker los. Wat fijn om weten is dat de pas, waarmee je eigenlijk de massieven van de Dolomieten inrijdt, genoemd is naar de heilige apostel van de Dolomieten, een goed, veilig en beschermd begin dus van een verblijf in de Dolomieten.

Na Cavalese begin je aan de klim van de Passo di Lavazè. Vanaf de aanrij van deze pas krijg je een zicht op het Latemar massief van de Dolomieten aan uw rechterzijde. De pas is eenvoudig te berijden met een sterker stijgingspercentage (12%) op het laatst. Terwijl u door het dal heenrijdt, denk dan ook even aan de 20 slachtoffers die naar beneden vielen toen in 1998 een straaljager de kabels van een kabelbaan doorsneed in zijn scheervlucht doorheen het dal.

De afdaling van de Lavazèpas biedt u niet enkel een zicht op het Latemar massief, maar vanaf nu krijgt u ook stukken te zien van het Rosengarten massief.

Na ongeveer 15 kilometer in de afdaling, ter hoogte van San Valentino (rp14), vindt u 11 heel snel opeenvolgende en bijzonder leuke speldjes die u tot in het dal brengen dat de aanrij vormt naar de Karerpas of de Passo di Costalunga (rp18). U krijgt hier zowel de Latemar aan de rechterzijde als de Rosengarten aan uw linkerkant voorgeschoteld. Een sterk te adviseren rustpunt is dan zeker en vast ook routepunt 17 waar u beide massieven uitgebreid kan bewonderen terwijl u van een lekkere pauze geniet.

Leuk weetje is dat de Karerpas langs de Karersee loopt (gemerkt op de kaart). Het bijzonder grote Latemar massief dankt zijn naam aan dit relatief kleine meertje. Latemar komt immers van de oud-ladinische naam ‘Cresta-de Lac-te-mara’ wat zoveel betekent als ‘Bergkam boven het Karermeer’.

Het Rosengartenmasief ontleent dan haar naam weer aan de legende van de dwergkoning Laurin. Volgens de legende bezat deze hoog op de berg een rozentuin die iedere avond zichtbaar werd bij de laatste zonnestralen die de bergkam streelden…

Vanaf de Karerpas is het dan nog maar een 9 tal kilometer naar het einddoel in Vigo di Fassa, waar hotel ‘Carpe Diem’ (what’s in a name?) op u wacht ter hoogte van rp 20. Onderweg daarnaartoe wordt u af en toe al een blik gegund op de Marmolada, de speeltuin die morgen opengaat.

De route verdient, ondanks de transitieweg tussen Alpen en Dolomieten (rp 5 tot 6) absoluut een 5 sterren quotering, en zelfs de transitieweg is op zich wel mooi, al zijn er weinig mogelijkheden tot pauze. Maar voor de rest is de route subliem wat betreft uitzichten en techniciteit. Onderschat deze route zeker niet! De Stelvio heeft heel snel op elkaar volgende speldjes waar menig rijder zich al in heeft verslikt. En de Gavia wordt terecht een gevaarlijke pas genoemd vanwege zijn erg smalle weg en diepe afgronden er onmiddellijk naast.
Maar eenmaal je Scanna bent gepasseerd in de aanrij naar de Mendel barst het balhoofdfestijn pas echt goed los! Lekkere bochtjes, leuke klims, zàlige lange stukken asfalt en af en toe een klein venijnig kneepje om je bij de pinken te houden. Meer heb je niet nodig om met een gelukzalige glimlach aan te komen in ‘Carpe Diem’ waar ongetwijfeld van een zalige nachtrust wordt genoten. Vergeet niet te stoppen op rp 17 om toch even de pracht van de Dolomieten in u op te nemen. En dan moet je beseffen dat je het eigenlijk nog maar half hebt gezien… de ‘special attractions’ van de speeltuin moeten dan nog opengaan…